Riceviamo e diffondiamo queste traduzioni dell’appello alla mobilitazione contro la guerra in Ucraina (https://ilrovescio.info/2023/09/12/sabotiamo-la-guerra-appello-per-una-mobilitazione-contro-la-guerra-in-ucraina/ ):

[English]

Pdf: SABOTAGE_THE_WAR

SABOTAGE THE WAR!

Call for an international and internationalist mobilization against the war in Ukraine

The war currently unfolding in Ukraine is more than just another military conflict, and it is not simply a dispute over resources. Rather, it is a crucial chapter of a wider rivalry between blocks of capitalist countries battling for control over the world. Economic, military, and technological supremacy, together with the global geopolitical equilibrium, are at stake in this conflict. In fact, while fighting in Ukraine has continued for over a year and half, the prospect of military confrontation with China, the main enemy of western capitalism, becomes ever more tangible. We do not find it excessive or alarmist to say that we are on a slippery slope which could lead to the Third World War. 

For the first time since World War II, a symmetric war is being fought in Europe, with a real risk of nuclear escalation. It is also the first ever direct conflict between Russia and NATO, involving the major nuclear powers of the world (Russian Federation, USA, UK, France). 

War has always been an instrument of economic restructuring employed by capitalism in times of crisis. Today, it is once again accompanied by those state interventismo¹ politics, so loved by the left wing, which already preceded global conflicts. War is the most radical form of oppression wielded by states and capitalists against the exploited. For these reasons we believe that the ongoing conflict is a direct attack against all proletarians. 

 

This war, which began in 2014 with the attack against the Russian-speaking communities of Ukraine, fits in the larger strategic context of NATO expansion in Eastern Europe. This expansion reached the “backyard” (and, economically, the commercial space) of a militaristic and authoritarian power which is not willing to tolerate any disorders within its sphere of influence, as the brutal repression of the revolts in Kazakhstan in January 2022 demonstrate. 

The most dramatic consequences are suffered directly by the Ukrainian people and by the conscripted Russian youth, but other peoples are indirectly affected. Africans have to endure the increase in the price of wheat and the exacerbation of regional conflicts, while the exploited in the West are subjected to a growing militarization of their territories and a worsening of their living and working conditions. 

Since 2014, Ukraine has seen the deployment of ferocious anti-Russian and anti-popular reforms, which have become even stricter after the Russian invasion of February 24, 2022: the abolition of Russian as second language in south-eastern Ukraine; the exclusion from the elections of political parties with alleged ties to Russia; the repression against members of the Russian Orthodox Church; the decommunization laws with sentences of up to 10 years of detention for the crime of “communist propaganda”; the celebration of war criminal Stepan Bandera, complete with official ceremonies and memorials; the inclusion of Pravy Sector and Svoboda nazis in the armed forces, starting from the National Guard and the creation of the infamous Udar and Azov battalions; the violence, attacks, rapes, homicides, and bombings against the people of Donbass (roughly 14.000 deaths between 2014 and 2022, including hundreds of children); the horrible massacre of Odessa of the 2^nd of May 2014, when unarmed protesters calling for the independence from Ukraine, who where hiding in the local union building, were slaughtered and burnt alive by a crowd of armed nazis escorted by the police. These authentic provocations – which attacked the Russian state’s international prestige and internal approval by targeting part of the Ukrainian population – are the root of the war.

Since 2014, Ukraine has become a sort of feud of the United States, a state tailored to multinational corporations and western capital – something that the United States and their allies had not achieved even in countries that they directly invaded and had military control over, such as Iraq. As an example, already in 2020 Zelensky abolished the moratorium preventing the sale of Ukraine’s fertile black soil, effectively handing over millions of hectares to the cultivation of Bayer-Monsanto’s GMOs, while at the beginning of the Russian invasion the collective agreements negotiated by unions ceased to apply to companies with less than 200 employees (which is the vast majority of Ukranian companies), and strikes and protests were banned. 

We consider it dangerous and disturbing that some comrades, in Ukraine and elsewhere, support the Kiev government and the “Ukrainian resistance”  economically, with propaganda, and even militarily, without a single word on this. Historically, since World War I, this blindness derives from interventismo, the same moral plague which, in the aftermath of the first global conflict, opened the doors to the rise of fascism. 

The parallel between the “Ukrainian resistance” and the partisan resistance against nazi-fascism (and with freedom struggles in general), which has become popular in the media, is historically, politically, and ethically unacceptable. Leaving aside the profound differences in historical context (and a small detail: the presence of nazi groups in the Ukrainian army…), the parallel is unacceptable because of the relationship between means and ends, between what the fighting is for and how the fighting is done. In the vast majority of cases, partisan combatants were deserters fighting against the official army of their own State, while the Ukrainian army is a regular army controlled by the government. Participation in the partisan armed struggle was free and on a voluntary basis, while Ukraine currently enforces martial law, and those refusing to fight end up in prison. The political and military autonomy of partisan groups was also related to the means of combat used: rifles, machine guns, hand grenades, and incendiary bombs can be used without a centralized coercive apparatus, whereas satellite-controlled drones, rocket launchers, tanks, and long-range missiles reflect a precise hierarchy, namely the NATO chain of command. 

The participation of some anarchists and left-wing activists in the ongoing war forces them to fall under that same hierarchy: obedience to orders, identification of objectives by Western intelligence, subordination to a highly oppressive government and to the interests of international capital. Joining the NATO front implies giving up on any revolutionary and internationalist perspective, and on an ethical level it is causing criticism of the authoritarian, repressive, and anti-proletarian policies of the Kiev government to be pushed aside.

Saying this does not at all mean buying into Russian propaganda about the “special military operation” aimed at the “denazification” of Ukraine. We have no sympathy for the heinous police state imposed by the Russian government on its people; we are not oblivious to the persecutions targeting the opposition and anarchists in Russia, and we support the many forms of insubordination taking place in the Russian Federation and in Belarus against the war. Just as we denounce the deceptive myth of the “Ukrainian resistance”, we also reject the idea, common to some circles (neo-Stalinists, right-wing and left-wing populists, etc.) that the Russian-Chinese block can have a global emancipatory role. Not only do we deplore the death of the exploited in the name of their masters and leaders (even if these leaders are the enemies of our closest enemies); we also know that war is «first and foremost an affair of internal politics, and the most atrocious of all» (Simon Weil). When a State is fighting a war, that State is waging war also on its own people, and particularly against its own proletarians. War always reinforces the power of the ruling classes, strengthening the enslavement and exploitation of the oppressed. 

What we are witnessing is also the chapter of a larger contest for technological supremacy (where the United States are up against Russia’s main ally: China). Today, new deadly discoveries threaten life on Earth like never before. Many of the technologies deployed in this war – drones, intelligence and control systems, artificial intelligence, and predictive algorithms – are tested on the battlefield and then taken up by police forces and technocrats from all over the world. 

«If you have ideas or simple pilot projects to test before mass production, you can send them to us and we will explain how to proceed. And in the end you will get your stamp, “tested in the field”. Start-ups end up with products that are competitive on the market because they have been tested in the field». These words do not belong to a “regular” manufacturer or to a tester of vehicles, software, or digital thermostats, but to General Volodymyr Havrylov, Ukrainian Vice Minister of Defense, addressing the National Defense Industrial Association Future Force Capabilities during the national conference in Austin, Texas, on September 21, 2022.

Historically, the development of the techno-sciences leads to war and, vice versa, war inevitably implies the development of the techno-sciences. Most of today’s technologies are intrinsically dual. The separation between military and civil research, if it ever existed, has now disappeared. Thus, it is not surprising that technologies tested on the battlefields are then used against proletarians in other parts of the world, including peaceful countries. Usage and testing of new technologies intensify control over populations, making the liberation from State and capital ever more difficult. 

Today, more than ever, the political significance of a State is determined by its ability to carry out research and development of new technologies competitively. Tech industries influence governmental decisions from the democratic West to China’s “market socialism”. The Ukrainian conflict, given its magnitude and its players, accelerates so-called digitalization, which is a goal in the agendas of many States. 

As is typically the case in conflicts of this size, every external front has a corresponding internal front. The repression increases not only in Russia and Ukraine, but in all countries involved in the war effort. 

Police operations and special forms of detention have always been connected to the intensification of military conflicts. Their aim is to silence and eliminate any possibility of dissidence and real conflict. This is well known to us in Italy, where in recent times Alfredo Cospito has been subjected to the 41 bis prison regime, many anarchist periodicals and websites have been shut down, and a series of repressive operations have lead to the arrest of tens of anarchists and activists. This preventive counter-insurrection is strictly correlated with the international crisis of capitalism and with the trend towards a global war.

One of the key aspects of the war in Ukraine is communication. Media accounts often misrepresented reality on the field; consider, for example, some of the most flagrant fake news, like the attribution of blame to the Russian armed forces for the bombing of the nuclear power plant Enerhodar-Zaporizhizhia and for the destruction of the Nord Stream pipeline. But what we are witnessing is something more than biased information, it is actual war propaganda. This propaganda is in line with the levels of mass conditioning which were used during Covid to impose the dominant narrative, and tragically resonates with episodes from World War II: the humiliation of Russians (with, for instance, the laughable news on their supposedly obsolete and low-quality equipment) and their demonization, the glorification of “our heroes” (including the openly Nazi ones), the elusive “secret weapons” which will change the course of events…

This type of information makes it apparent that we are at war, although for now this war is not being fought in our vicinity. The war of information is first and foremost a war against our brains, which aims to enlist us and convince us that this massacre is not only inevitable but also just and advantageous. For this reason it must be clarified that those responsible for this information are integral parts of the war machine, and should be treated as such.

For these reasons, and for many more, it is urgent to revive the internationalist initiative in order to stop the ongoing carnage and avoid further dangerous escalations. 

The enemies are not the conscripts forcibly sent to the front, nor the workers of the opposing country, but all the masters, their governments, their States and their armies. While our sisters and brothers are subjected to the most brutal atrocities, there is a bourgeoisie which becomes richer through the production of weapons and speculates on the consequences of the war (the division and reconstruction of Ukraine, the selective reception of migrants, inflation, etc.). 

Let us bring our focus back to the criticism of the State and let us refuse to be enlisted in any front, with the belief that the only force that can stop the war is the mobilization of the exploited throughout the world.

Internationalism for us means defeatism, namely the critique of every government starting from “our own”, the attack against all masters and national bourgeoisies starting from the ones that exploit us every day. Thus, on this side of the front, we want to do our best to oppose and sabotage NATO (the main military alliance in the world, and the armed wing of western capitalism) just like our brothers and sisters in Russia fight against the war machine of their side (as attested by reports of attacks against military transport infrastructures and recruitment centers), and just like other brothers and sisters in Ukraine confront the war effort of their government. Despite the censorship, we know that in Ukraine there are people spreading anti-war propaganda and unrest, and opposing the war, in practice, by for instance helping fugitives and deserters leave the country, or by giving them shelter. This is coherent defeatism as well. 

As anarchists, our position is defeatist because history teaches us that it is always and only in the ruins of the State that revolutionary prospects open up for the oppressed. We consider defeatism an act of solidarity towards those who have to directly pay the price of war, and as an act of class revenge for the suffering endured by our sisters and brothers in all military conflict zones. We feel solidarity with all the victims of war in every corner of the world, with those who try to escape and have to face the obstacle of borders, with those who die traveling by land and by sea, and are subjected to brutal exploitation if they survive. 

The tensions, both past and present, in Kosovo, in Kaliningrad, and in Taiwan, the uprisings in Niger, Gabon, and in other Central African countries are part of a tendency towards the globalization of conflict and are indicative of the high stakes: if we will fail to destroy all fronts by each attacking our own State and our own ruling classes, the annihilation of humanity or its ruthless enslavement in a condition of endless war are around the corner. Vice versa, revolutionary possibilities might open up. 

Although no significant movements opposing the war have emerged up until now, it is important to highlight that, despite the incessant propaganda, a substantial part of the population, even within the West, is against supporting the war effort. We must consider this in the perspective of building a mass mobilization. 

We therefore call for the construction of a radical, international and widespread mobilization which should, by sabotaging the war, aspire to impose the cessation of hostilities from below. We have nothing to ask of governments, nor do we place any trust in them, instead we are aware that the direct action of the exploited throughout the world is the only real force that can put an end to the massacre. For this reason we believe that it is necessary to oppose the war machine both in Russia and in Ukraine, as well as in the Western capitalist countries that are responsible for this conflict and for all the main wars of the last thirty years.

• Let us support desertion on all fronts, offering refuge and solidarity to all those who evade military conscription and refuse to take part in the massacre!

• Let us sabotage the military machine, block the production of armaments and stop the flows of military logistics!

• Let us unmask the propaganda machine. In this hybrid war the media are an integral part of the war apparatus!

• Let us oppose the military occupation of territories, contesting and contrasting military bases, war exercises, and the militarization of public life!

• Let us support the necessity of a true general strike, which, going beyond the ritual and testimonial aspects, will concretely stop the industry and logistics of the countries involved!

• Let’s unmask the connivance of the university and of research with the military-industrial apparatus and with the capitalist economic interests at the root of every war!

LET US FIGHT TO TURN THE WAR OF THE MASTERS INTO WAR AGAINST THE MASTERS

Roma, 2 September 2023

Anarchists from Roma, Genova, Carrara, Cosenza, Modena, Milano, Lecco, Torino, Umbria, Trentino, and Central Italy 

Contact: appelloantimilitarista@anche.no

 

[Castillano]

https://lucharcontrael41bis.noblogs.org/2023/09/16/saboteemos-la-guerra-llamamiento-a-una-movilizacion-internacional-e-internacionalista-contra-la-guerra-en-ucrania/

Pdf: sabotiamo-la-guerra_ES.cleaned

SABOTEEMOS LA GUERRA
Llamamiento a una movilización internacional e internacionalista contra la guerra en Ucrania

La guerra en curso en Ucrania no es un conflicto entre muchos, y menos aún una simple “guerra por los recursos”, sino un capítulo central de un enfrentamiento más amplio entre bloques de países capitalistas por el reparto del mundo, en el que están en juego la supremacía económica, militar y tecnológica y la redefinición de los equilibrios internacionales. De hecho, mientras se combate en Ucrania desde hace más de un año y medio, el choque militar con el principal adversario del capitalismo occidental, China, se perfila en el trasfondo. Decir que estamos en el plano inclinado que puede conducir a la Tercera Guerra Mundial no nos parece ni una exageración ni un alarmismo innecesario.

Por primera vez desde la Segunda Guerra Mundial, se está librando una guerra simétrica en Europa, con grave riesgo de escalada nuclear. Es también la primera guerra directa entre Rusia y la OTAN de la historia, en la que participan las principales potencias nucleares del planeta (Federación Rusa, Estados Unidos, Reino Unido, Francia).

La guerra siempre ha sido un instrumento de reestructuración económica para el capitalismo en crisis. Acompañada aún hoy de esas políticas de intervencionismo estatal tan queridas por la izquierda que ya han sido pródromos de conflictos mundiales, la guerra es la forma más radical de opresión ejercida por los Estados y los capitalistas contra los explotados. Por estas razones consideramos que el conflicto actual es un ataque contra todos los proletarios.

Iniciada en 2014 con el ataque contra las poblaciones rusoparlantes de Ucrania, esta guerra se inscribe en el marco estratégico de la expansión de la OTAN hacia Europa del Este. Esta expansión ha entrado en el “patio trasero” (y, en términos económicos, en el espacio comercial) de una potencia militarista y autoritaria que, como demuestra, entre otros ejemplos, la feroz represión de la revuelta de Kazajstán en enero de 2022, no está dispuesta a tolerar ningún desorden dentro de su esfera de influencia.

Los resultados más dramáticos los pagan directamente la población ucraniana y los jóvenes rusos alistados en la guerra, pero otras poblaciones los sufren indirectamente. Las de África sufren el encarecimiento de los cereales y la escalada de los conflictos regionales, mientras que los explotados de Occidente son testigos de la creciente militarización y el empeoramiento de las condiciones de vida y de trabajo.

Desde 2014, se han aplicado en Ucrania una serie de feroces reformas antirrusas y antipopulares, que se intensificaron tras la invasión rusa del 24 de febrero de 2022: la abolición del ruso como segunda lengua en zonas del sureste de Ucrania; la prohibición de participar en las elecciones a las listas consideradas prorrusas; la represión religiosa de los fieles ortodoxos rusos; las leyes de “descomunistización”, con penas de hasta 10 años de cárcel por el delito de “propaganda comunista”; la celebración, con ceremonias oficiales y dedicación de monumentos, del criminal de guerra Stepan Bandera; la integración de los nazis de Pravy Sector y Svoboda en las fuerzas armadas, empezando por la Guardia Nacional y la creación de los tristemente célebres batallones Udar y Azov; el acoso, los ataques, las violaciones, los asesinatos y los bombardeos contra la población del Donbass (unos 14. 000 muertos entre 2014 y 2022, incluidos cientos de niños); la horrible masacre de Odessa del 2 de mayo de 2014, cuando manifestantes desarmados que exigían la independencia de Ucrania, y que se habían refugiado en la Casa de los Sindicatos local, fueron masacrados y quemados vivos por una masa de nazis armados escoltados por la policía. Estas auténticas provocaciones –que, no nos olvidemos, al dirigirse contra un sector de la población de Ucrania atacaban al Gobierno y al Estado rusos tanto en términos de prestigio internacional como de consenso interno– están en el origen de la guerra.

Desde 2014, Ucrania se ha convertido en una especie de feudo de Estados Unidos. Estos, junto a sus aliados, han conseguido lo que ni siquiera pudieron lograr en países directa y militarmente invadidos como Irak, convirtiendo al ucraniano en una especie de Estado hecho a medida de las multinacionales y el gran capital occidental. Por poner algún ejemplo, ya en 2020 Zelensky abolió la moratoria sobre la venta de “tierras negras” ucranianas [chernozem, uno de los suelos más fértiles. Ucrania alberga una cuarta parte mundial – ndt] (entregando millones de hectáreas a los cultivos transgénicos de Bayer-Monsanto), mientras que con el inicio de la invasión rusa se rompieron los convenios colectivos de las empresas con menos de 200 empleados (es decir, la inmensa mayoría de las empresas ucranianas) y se impuso la prohibición de huelgas y manifestaciones.

Consideramos un hecho grave e inquietante que algunos compañeros, en Ucrania y en otros lugares, puedan apoyar económicamente, con propaganda e incluso militarmente al gobierno de Kiev y a la “resistencia ucraniana” sin decir ni una palabra al respecto. Históricamente, desde la Primera Guerra Mundial, este tipo de ceguera ha sido hija del intervencionismo, esa misma plaga moral que, tras la Primera Guerra Mundial, abrió la puerta de par en par al advenimiento del fascismo.

El paralelismo mediático entre la “resistencia ucraniana” y la lucha partisana contra el nazi-fascismo (y con las guerrillas de liberación en general) es histórica, política y éticamente inaceptable. Dejando a un lado las profundas diferencias en el contexto histórico (y el pequeño detalle de la presencia de grupos nazis dentro del ejército ucraniano…), lo inaceptable del paralelismo tiene que ver precisamente con la relación entre medios y fines, es decir, con el por qué y el cómo se lucha. En la mayoría de los casos, los partisanos eran desertores que luchaban contra el ejército oficial de “su” Estado, mientras que el ejército ucraniano es un ejército regular controlado por el gobierno de turno. La participación en la lucha armada partisana era libre y voluntaria, mientras que en Ucrania rige la ley marcial y quienes se niegan a luchar acaban en la cárcel. La autonomía político-militar de las formaciones partisanas también estaba vinculada a los medios de combate empleados: fusiles, ametralladoras, granadas de mano y bombas incendiarias podían utilizarse sin un aparato coercitivo centralizado, mientras que los drones conectados por satélite, los lanzacohetes, los tanques y los misiles de largo alcance reflejan y remiten a una jerarquía de mando precisa, que es la de la OTAN.

La participación de algunos anarquistas y militantes de izquierdas en la guerra en curso implica, por tanto, formar parte de esta misma jerarquía: obediencia a las órdenes, determinación de los objetivos por parte de la inteligencia occidental, subordinación a un gobierno altamente opresor y a los intereses del capital internacional. Tal adhesión a la alineación de la OTAN implica la renuncia a toda perspectiva revolucionaria e internacionalista. Por último, pero no por ello menos importante, en el plano ético esta adhesión implica abandonar toda crítica de la política autoritaria, represiva y antiproletaria del gobierno de Kiev.

Decir esto no significa en absoluto morder el anzuelo de la propaganda rusa sobre una “operación militar especial” destinada a la “desnazificación” de Ucrania. No sentimos ninguna simpatía por el odioso estado policial impuesto por el gobierno ruso a su pueblo; no ignoramos la persecución de la oposición y de los anarquistas en Rusia, y apoyamos las múltiples formas de insubordinación manifestadas en la Federación Rusa y en Bielorrusia contra la guerra. Del mismo modo que denunciamos el embrollo mistificador del mito de la “resistencia ucraniana”, rechazamos igualmente la sugestión en boga en ciertos círculos (neo-estalinistas, soberanistas de derecha e izquierda y demás) sobre una función emancipadora mundial desempeñada por el bloque ruso-chino. No sólo deploramos que los explotados vayan a morir por los intereses de sus amos y dirigentes (aunque sean enemigos de nuestros enemigos más inmediatos); sino que somos muy conscientes de que la guerra es «ante todo un hecho de política interior, y el más atroz de todos» (Simone Weil); que cualquier Estado que la libra, también la vuelve contra su propia población, y en particular contra su propio proletariado; que la guerra siempre refuerza el poder de las clases dominantes sobre los dominados, intensificando su esclavitud y explotación.

El actual es también un capítulo de un enfrentamiento más general por la supremacía tecnológica (que, por cierto, enfrenta al principal aliado político de Rusia, China, con Estados Unidos). Hoy, como nunca antes en la historia, nuevos dispositivos mortíferos pueden destruir la vida en el planeta. Muchas de las tecnologías utilizadas en esta guerra –como los drones, los sistemas de inteligencia y control, el desarrollo de la inteligencia artificial y los algoritmos predictivos– se están probando en el campo de batalla para luego ser desplegadas por las policías y los tecnócratas de todo el mundo.

Esta afirmación puede aplicarse a todas (las tecnologías): «Si tenéis ideas, o proyectos piloto sencillos que probar antes de su producción en masa, podéis enviárnoslos y os explicaremos cómo proceder. Y al final tendrán el sello, “probado sobre el terreno”. Las start-ups vuelven con productos competitivos en el mercado porque han sido probados sobre el terreno». Quien habla así no es un fabricante o inspector “cualquiera” de vehículos, programas informáticos o termostatos digitales, sino el General Volodymyr Havrylov, Viceministro de Defensa ucraniano. El público al que se dirige es la National Defence Industrial Association Future Force Capabilities, durante la conferencia nacional que se celebrará en Austin (Texas) el 21 de septiembre de 2022.

Históricamente, el desarrollo de las tecnociencias conduce a la guerra, y viceversa, la guerra implica necesariamente el desarrollo de las tecnociencias. Hoy día, todas las tecnologías son inherentemente duales. La separación entre investigación militar y civil ha desaparecido (suponiendo que alguna vez existiera). Por lo tanto, no es de extrañar que lo que se prueba en los campos de batalla luego se utilice contra los proletarios en otras zonas del mundo, incluidos los países en “paz”. El uso y la experimentación de las nuevas tecnologías intensifican el control de las poblaciones, haciendo cada día más difíciles las posibilidades de liberación del Estado y del capital.

Hoy más que nunca, un Estado competitivo en la investigación y desarrollo de nuevas tecnologías adquiere mayor importancia política. La industria tecnológica, desde el Occidente democrático hasta el «socialismo de mercado» chino, contribuye a determinar las decisiones de los gobiernos. El conflicto de Ucrania, dada su envergadura y los actores implicados, acelera la llamada digitalización, un objetivo en las agendas de muchos Estados.

Como ocurre en conflictos de tales proporciones, a cada frente exterior le corresponde un frente interior. La represión no sólo aumenta en Rusia y Ucrania, sino también en todos los países implicados en el esfuerzo bélico.

Las operaciones policiales y las formas especiales de detención siempre han estado estrechamente vinculadas a la intensificación de los conflictos militares, con el objetivo de silenciar y eliminar cualquier posibilidad de disidencia y conflicto real. Algo de esto sabemos en Italia, con el 41 bis al que ha sido sometido Alfredo Cospito, el cierre de periódicos y páginas web del ámbito anarquista, el goteo de operaciones represivas que han llevado a la detención de decenas de anarquistas y antagonistas. Esta especie de contra-insurrección preventiva está estrechamente relacionada con la crisis internacional del capitalismo y la tendencia a la guerra mundial.

Uno de los aspectos fundamentales de la guerra en curso en Ucrania es el de la comunicación. La realidad sobre el terreno y su narrativa han resultado ser a menudo completamente divergentes; por poner sólo algunos ejemplos, la atribución al ejército ruso del bombardeo de la central nuclear de Enerhodar-Zaporizhizhia y la destrucción del gasoducto Nord Stream parecen ser los casos más flagrantes de ‘fake news’. Y no sólo eso. Lo que estamos presenciando es algo más que información sesgada: es auténtica propaganda de guerra. Una propaganda que está en continuidad con los niveles de condicionamiento puestos en marcha durante la Covid para imponer la narrativa dominante, y que además presenta trágicas referencias a episodios de la Segunda Guerra Mundial: el envilecimiento de los rusos (con, por ejemplo, las risibles “noticias” sobre un supuesto equipamiento obsoleto y de mala calidad) y su demonización, la exaltación de “nuestros héroes” (incluso los abiertamente nazis), las fantasmales “armas secretas” que cambiarán el curso de los acontecimientos…

Este tipo de información nos deja claro que estamos en guerra, aunque, por ahora, no se esté librando en casa. La guerra de la información es ante todo una guerra contra nuestros cerebros, destinada a alistarnos y hacer causa común convenciéndonos de que esta masacre no sólo es inevitable, sino también justa y conveniente. Por eso debe quedar claro que los responsables de esta información son parte integrante de la maquinaria de guerra, y deben ser tratados como tales.

Por todas estas razones, y otras más, urge relanzar la iniciativa internacionalista para detener la carnicería actual y evitar nuevas escaladas peligrosas.

El enemigo no son los reclutas enviados a la fuerza al frente, no son los trabajadores del país adversario, son todos los patrones, sus gobiernos, sus Estados y sus ejércitos. Mientras nuestras hermanas y hermanos son sometidos a las atrocidades más brutales, hay una burguesía que se enriquece con la producción de armas y especula con las consecuencias de la guerra (partición y reconstrucción de Ucrania, acogida selectiva, inflación, etc.).

Volvamos a poner en el centro la crítica al Estado y rechacemos alistarnos en ningún frente, con la convicción de que la única fuerza que puede detener la guerra es la movilización de los explotados en todo el mundo.

Internacionalismo para nosotros significa derrotismo, es decir, la crítica a todos los gobiernos empezando por “el nuestro”, el ataque a todos los patronos y burguesías nacionales empezando por los que nos explotan cada día. Por lo tanto, desde este lado del frente, queremos oponernos y sabotear tanto como sea posible la OTAN (es decir, la principal alianza militar del mundo, y el brazo armado del capitalismo occidental), al igual que nuestros hermanos y hermanas en Rusia luchan contra la maquinaria militar de su lado (como nos dicen, por ejemplo, los informes de sabotaje contra las infraestructuras que transportan tropas y vehículos, o los ataques contra los centros de reclutamiento); y al igual que otros hermanos y hermanas en Ucrania se oponen al esfuerzo bélico de su gobierno. A pesar de la censura, sabemos que también en Ucrania hay quienes hacen propaganda y agitación contra la guerra; y hay quienes se oponen a ella en la práctica, por ejemplo ayudando a fugitivos y desertores a abandonar el país, o dándoles refugio. Esto también es derrotismo consecuente.

Nuestro horizonte, como anarquistas, es derrotista también porque la historia nos enseña que siempre y sólo de las ruinas del propio Estado se abren perspectivas de revolución para los oprimidos. Entendemos el derrotismo como un acto de solidaridad con aquellos que pagan el precio de la guerra en su propia piel, y como un acto de venganza de clase por el sufrimiento de nuestras hermanas y hermanos en todas las zonas de conflicto militar. Nos solidarizamos con todas las víctimas de la guerra cada rincón del planeta, con los que huyen de ella y encuentran el obstáculo de las fronteras, con los que encuentran la muerte por tierra y por mar y que, en caso de sobrevivir, a menudo son sometidos a una explotación brutal.

Las tensiones que se han producido o se están produciendo en Kosovo, Kaliningrado y Taiwán, los levantamientos en Níger, Gabón y otros países centroafricanos, se inscriben en una tendencia a la mundialización del conflictos y nos dan la medida de lo que está en juego: si no somos capaces de romper todos los frentes, atacando cada uno a su propio Estado y a sus clases dominantes, la aniquilación de la humanidad, o su esclavización cada vez más despiadada en una situación de guerra infinita, están simplemente a la vuelta de la esquina. Por el contrario, podrían abrirse posibilidades revolucionarias.

Aunque por el momento no ha habido movimientos consistentes de oposición a la guerra, también hay que señalar que, a pesar de la propaganda machacona, una parte importante de la población, incluso dentro de Occidente, está en contra de apoyar el esfuerzo bélico. Esto es algo que debe tenerse en cuenta en la perspectiva de la construcción de una movilización de masas.

Por lo tanto, llamamos a la construcción de una movilización radical, internacional y generalizada que, saboteando la guerra, tenga la ambición de imponer el cese de las hostilidades desde abajo. No tenemos nada que pedir a los gobiernos, ni depositamos ninguna confianza en ellos; somos conscientes de que la acción directa de los explotados de todo el mundo es la única fuerza real que puede poner fin a la masacre. Por eso consideramos necesario oponerse a la máquina de guerra tanto en Rusia, como en Ucrania, como dentro de los países capitalistas occidentales responsables de este conflicto y de todas las principales guerras de los últimos treinta años.

• ¡Apoyemos la deserción en todos los frentes, ofreciendo refugio y solidaridad a todos los que eludiendo el servicio militar obligatorio se niegan a participar en la masacre!.

• ¡Saboteemos la máquina militar, impidamos la producción bélica y bloqueemos los flujos de la logística militar!

• ¡Desenmascaremos el consenso y la máquina de propaganda. En esta guerra híbrida, ¡los medios de comunicación son parte integrante de la maquinaria de guerra!

• ¡Opongámonos a la ocupación militar de los territorios, contestando y oponiéndonos a las bases militares, a los ejercicios de guerra y a la militarización de la vida pública!

• ¡Apoyemos la necesidad de una verdadera huelga general que, más allá de las formas rituales y testimoniales, pare concretamente la industria y la logística de los países implicados!

• ¡Desenmascaremos la complicidad de la universidad y la investigación con el aparato industrial-militar y los intereses económicos capitalistas que están detrás de toda guerra!

PRESIONEMOS PARA ACABAR CON LA GUERRA DE LOS PATRONES EN GUERRA CONTRA LOS PATRONES

Roma, 2 settembre 2023

Anarquistas provenientes de Roma, Génova, Carrara, Cosenza, Módena, Milán, Lecco, Turín, y de las regiones de Umbria, Trentino, y centro de Italia

per contatti: appelloantimilitarista@anche.no

[deutsche]

https://lanemesi.noblogs.org/post/2023/09/21/lasst-uns-den-krieg-sabotieren-aufruf-zu-einer-internationalen-und-internationalistischen-mobilisierung-gegen-den-krieg-in-der-ukraine/

Pdf: LASST UNS DEN KRIEG SABOTIEREN

(ITALIEN) LASST UNS DEN KRIEG SABOTIEREN. Aufruf zu einer internationalen und internationalistischen Mobilisierung gegen den Krieg in der Ukraine

Der andauernde Krieg in der Ukraine ist nicht nur ein Konflikt unter vielen, geschweige denn ein einfacher „Krieg um Ressourcen“, sondern ein zentrales Kapitel einer umfassenderen Konfrontation zwischen Blöcken kapitalistischer Länder um die Aufteilung der Welt, in der es um die ökonomische, militärische und technologische Vormachtstellung und die Neudefinition der internationalen Gleichgewichte geht. Während in der Ukraine seit mehr als anderthalb Jahren gekämpft wird, zeichnet sich im Hintergrund die militärische Auseinandersetzung mit dem Hauptgegner des westlichen Kapitalismus, China, ab. Zu sagen, dass wir uns auf einer schiefen Ebene befinden, die zum Dritten Weltkrieg führen könnte, scheint uns weder übertrieben noch unnötige Panikmache zu sein.

Zum ersten Mal seit dem Zweiten Weltkrieg wird in Europa ein symmetrischer Krieg geführt, bei dem die ernsthafte Gefahr einer nuklearen Eskalation besteht. Es ist auch der erste direkte Krieg zwischen Russland und der NATO in der Geschichte, an dem die größten Atommächte der Welt (Russland, die Vereinigten Staaten, Großbritannien und Frankreich) beteiligt sind.

Der Krieg war für den Kapitalismus in der Krise schon immer ein Instrument der ökonomischen Restrukturierung. Begleitet von der Politik des Staatsinterventionismus, die der Linken so sehr am Herzen liegt und die bereits zu Weltkonflikten geführt hat, ist Krieg auch heute noch die radikalste Form der Unterdrückung, die Staaten und Kapitalisten gegen die Ausgebeuteten ausüben. Aus diesen Gründen betrachten wir den aktuellen Konflikt als einen Angriff auf alle Proletarierinnen und Proletarier.

Dieser Krieg, der 2014 mit dem Angriff auf die russischsprachige Bevölkerung der Ukraine begann, ist Teil des strategischen Rahmens der NATO-Expansion nach Osteuropa. Diese Expansion ist in den „Hinterhof“ (und in ökonomischer Hinsicht in den Handelsraum) einer militaristischen und autoritären Macht eingedrungen, die, wie unter anderem die grausame Niederschlagung des Aufstands in Kasachstan im Januar 2022 gezeigt hat, keine Unruhen in ihrem Einflussbereich dulden will.

Die dramatischsten Folgen zahlen direkt die ukrainische Bevölkerung und die jungen Russen, die in den Krieg gezogen sind, aber auch andere Bevölkerungsgruppen leiden indirekt. Die Menschen in Afrika leiden unter steigenden Getreidepreisen und eskalierenden Regionalkonflikten, während die Ausgebeuteten im Westen eine zunehmende Militarisierung und eine Verschlechterung der Lebens- und Arbeitsbedingungen erleben.

Seit 2014 wurden in der Ukraine eine Reihe von heftigen antirussischen und unpopulistischen Reformen durchgeführt, die sich nach dem russischen Einmarsch vom 24. Februar 2022 noch verschärften: die Abschaffung von Russisch als Zweitsprache in Teilen der Südostukraine; das Verbot von Listen, die als prorussisch gelten, an Wahlen teilzunehmen; religiöse Repressionen gegen russisch-orthodoxe Gläubige; „Dekommunisierungs“-Gesetze ), mit Strafen von bis zu 10 Jahren Gefängnis für das Verbrechen der „kommunistischen Propaganda“; die Feierlichkeiten zu Ehren des Kriegsverbrechers Stepan Bandera mit offiziellen Zeremonien und der Einweihung von Denkmälern; die Integration der Nazis von Pravy Sector und Svoboda in die Streitkräfte, angefangen bei der Nationalgarde und der Schaffung der berüchtigten Udar- und Asow-Bataillone; die Schikanen, Angriffe, Vergewaltigungen, Morde und der Beschuss der Bevölkerung im Donbass (etwa 14. 000 Tote zwischen 2014 und 2022, darunter Hunderte von Kindern); das schreckliche Massaker in Odessa am 2. Mai 2014, als unbewaffnete Demonstranten, die die Unabhängigkeit von der Ukraine forderten und sich in das örtliche Gewerkschafts- und Syndikatshaus geflüchtet hatten, von einer Masse bewaffneter Nazis, die von der Polizei eskortiert wurden, massakriert und lebendig verbrannt wurden. Diese echten Provokationen – die, das sollten wir nicht vergessen, einen Teil der ukrainischen Bevölkerung ins Visier nahmen und damit die russische Regierung und den russischen Staat sowohl in Bezug auf das internationale Ansehen als auch auf den nationalen Konsens angriffen – sind die Ursache des Krieges.

Seit 2014 ist die Ukraine so etwas wie ein US-Lehen geworden. Die USA und ihre Verbündeten haben erreicht, was sie nicht einmal in direkt und militärisch überfallenen Ländern wie dem Irak erreichen konnten: Sie haben die Ukraine in eine Art Staat verwandelt, der für multinationale Unternehmen und westliches Großkapital maßgeschneidert ist. Um ein Beispiel zu nennen: Bereits 2020 hob Zelensky das Moratorium für den Verkauf von ukrainischem „Schwarzland“ [Tschernozem, einer der fruchtbarsten Böden. Die Ukraine beherbergt ein Viertel der Welt – A.d.Ü.] (und übergibt Millionen von Hektar an die gentechnisch veränderten Pflanzen von Bayer-Monsanto), während mit Beginn der russischen Invasion die Tarifverträge von Unternehmen mit weniger als 200 Beschäftigten (also der überwiegenden Mehrheit der ukrainischen Unternehmen) gebrochen und ein Verbot von Streiks und Demonstrationen verhängt wurde.

Wir halten es für eine ernste und beunruhigende Tatsache, dass einige Gefährtinnen und Gefährten in der Ukraine und anderswo die Kiewer Regierung und den „ukrainischen Widerstand“ finanziell, mit Propaganda und sogar militärisch unterstützen können, ohne ein Wort darüber zu verlieren. Historisch gesehen ist diese Art von Blindheit seit dem Ersten Weltkrieg das Kind des Interventionismus, der gleichen moralischen Plage, die nach dem Ersten Weltkrieg dem Faschismus Tür und Tor öffnete.

Die mediale Parallele zwischen dem „ukrainischen Widerstand“ und dem Partisanenkampf gegen den Nazifaschismus (und mit der Befreiungsguerilla im Allgemeinen) ist historisch, politisch und ethisch inakzeptabel. Abgesehen von den tiefgreifenden Unterschieden im historischen Kontext (und dem kleinen Detail der Präsenz von Nazigruppen in der ukrainischen Armee…) hat die Unzulässigkeit der Parallelität genau mit dem Verhältnis zwischen Mitteln und Zielen zu tun, d. h. damit, warum und wie man kämpft. In den meisten Fällen waren die Partisanen Deserteure, die gegen die offizielle Armee „ihres“ Staates kämpften, während die ukrainische Armee eine reguläre Armee ist, die von der jeweiligen Regierung kontrolliert wird. Die Teilnahme am bewaffneten Kampf der Partisanen war frei und freiwillig, während in der Ukraine das Kriegsrecht gilt und diejenigen, die sich weigern zu kämpfen, im Gefängnis landen. Die politisch-militärische Autonomie der Partisanenverbände hing auch mit den eingesetzten Kampfmitteln zusammen: Gewehre, Maschinengewehre, Handgranaten und Brandbomben konnten ohne einen zentralen Zwangsapparat eingesetzt werden, während satellitengesteuerte Drohnen, Raketenwerfer, Panzer und Langstreckenraketen eine genaue Befehlshierarchie widerspiegeln und auf diese verweisen, nämlich die der NATO.

Die Teilnahme einiger Anarchistinnen und Anarchisten und linker Militanter am laufenden Krieg bedeutet daher, Teil derselben Hierarchie zu sein: Gehorsam gegenüber Befehlen, Festlegung der Ziele durch westliche Geheimdienste, Unterordnung unter eine äußerst repressive Regierung und die Interessen des internationalen Kapitals. Ein solches Festhalten sichmit der NATO auf eine Linie zu stellen, bedeutet den Verzicht auf jede revolutionäre und internationalistische Perspektive. Nicht zuletzt bedeutet ein solches Festhalten auf der ethischen Ebene den Verzicht auf jegliche Kritik an der autoritären, repressiven und antiproletarischen Politik der Regierung in Kiew.

Dies zu sagen bedeutet keineswegs, auf die russische Propaganda über eine „spezielle Militäroperation“ zur „Entnazifizierung“ der Ukraine hereinzufallen. Wir haben kein Verständnis für den abscheulichen Polizeistaat, den die russische Regierung ihrem Volk auferlegt; wir ignorieren die Verfolgung der Opposition und der Anarchistinnen und Anarchisten in Russland nicht, und wir unterstützen die vielen Formen des Ungehorsams, die sich in der Russischen Föderation und in Belarus gegen den Krieg richten. Genauso wie wir den mystifizierenden Wirrwarr des Mythos vom „ukrainischen Widerstand“ anprangern, lehnen wir auch die in bestimmten Kreisen (Neostalinisten, rechte und linke Souveränisten und andere) in Mode gekommene Suggestion einer emanzipatorischen Weltrolle des russisch-chinesischen Blocks ab. Wir bedauern nicht nur, dass die Ausgebeuteten für die Interessen ihrer Herren und Herrscher sterben müssen (auch wenn es sich dabei um die Feinde unserer unmittelbarsten Feinde handelt), sondern sind uns auch bewusst, dass Krieg „vor allem ein Akt der Innenpolitik ist, und zwar der grausamste von allen“ (Simone Weil); dass jeder Staat, der ihn führt, ihn auch gegen die eigene Bevölkerung und insbesondere gegen das eigene Proletariat richtet; dass Krieg immer die Macht der herrschenden Klassen über die Beherrschten stärkt und ihre Versklavung und Ausbeutung verschärft.

Der aktuelle Krieg ist auch ein Kapitel in einer allgemeineren Konfrontation um die technologische Vorherrschaft (in der übrigens auch Russlands wichtigster politischer Verbündeter, China, gegen die Vereinigten Staaten kämpft). Wie nie zuvor in der Geschichte können heute tödliche neue Geräte das Leben auf unserem Planeten zerstören. Viele der in diesem Krieg eingesetzten Technologien – wie Drohnen, Intelligenz– und Kontrollsysteme, die Entwicklung künstlicher Intelligenz und prädiktiver Algorithmen – werden auf dem Schlachtfeld getestet und dann von Polizisten und Technokraten auf der ganzen Welt eingesetzt.

Diese Aussage lässt sich auf alle (Technologien) anwenden: „Wenn du Ideen oder einfache Pilotprojekte hast, die du vor der Massenproduktion testen willst, kannst du sie uns schicken und wir erklären dir, wie du vorgehen musst. Und am Ende werden sie als ‚praxiserprobt‘ bezeichnet. Start-ups kommen mit Produkten zurück, die auf dem Markt wettbewerbsfähig sind, weil sie in der Praxis erprobt wurden“. Der Redner ist kein „beliebiger“ Hersteller oder Prüfer von Fahrzeugen, Software oder digitalen Thermostaten, sondern General Volodymyr Havrylov, der stellvertretende ukrainische Verteidigungsminister. Er spricht vor der National Defence Industrial Association Future Force Capabilities während der nationalen Konferenz, die am 21. September 2022 in Austin, Texas, stattfindet.

Historisch gesehen führt die Entwicklung der Technowissenschaften zum Krieg, und umgekehrt bringt der Krieg zwangsläufig die Entwicklung der Technowissenschaften mit sich. Heute sind alle Technologien inhärenter-weise aus dual. Die Trennung zwischen militärischer und ziviler Forschung ist verschwunden (falls es sie je gab). Es ist daher nicht verwunderlich, dass das, was auf den Schlachtfeldern erprobt wird, anschließend gegen Proletarier in anderen Teilen der Welt eingesetzt wird, auch in Ländern, die sich im „Frieden“ befinden. Der Einsatz und die Erprobung neuer Technologien verstärken die Kontrolle über die Bevölkerung und machen die Möglichkeiten zur Befreiung von Staat und Kapital immer schwieriger.

Ein Staat, der in der Forschung und Entwicklung neuer Technologien wettbewerbsfähig ist, gewinnt heute mehr denn je an politischer Bedeutung. Vom demokratischen Westen bis zum chinesischen „Marktsozialismus“ bestimmt die Technologieindustrie die Entscheidungen der Regierungen mit. Der Konflikt in der Ukraine beschleunigt angesichts seines Ausmaßes und der beteiligten Akteure die sogenannte Digitalisierung, ein Ziel, das auf der Agenda vieler Staaten steht.

Wie bei Konflikten dieser Größenordnung gibt es zu jeder äußeren Front auch eine innere Front. Die Repression nimmt nicht nur in Russland und der Ukraine zu, sondern in allen Ländern, die in den Krieg verwickelt sind.

Polizeieinsätze und besondere Formen der Inhaftierung waren schon immer eng mit der Eskalation militärischer Konflikte verbunden, mit dem Ziel, jede Möglichkeit einer abweichenden Meinung und eines echten Konflikts zum Schweigen zu bringen und auszuschalten. Wir kennen das aus Italien, wo Alfredo Cospito ins 41bis eingesperrt worden ist (A.d.Ü., totale Isolationshaft), wo Zeitungen und Websites im anarchistischen Milieu geschlossen worden sind und wo Dutzende von Anarchistinnen und Anarchisten, sowie Antagonisten verhaftet worden sind. Diese Art des präventiven Gegenaufstands steht in engem Zusammenhang mit der internationalen Krise des Kapitalismus und der Tendenz zum Weltkrieg.

Einer der grundlegenden Aspekte des laufenden Krieges in der Ukraine ist der der Kommunikation. Um nur einige Beispiele zu nennen: Die Bombardierung des Atomkraftwerks Enerhodar-Saporischschja und die Zerstörung der Nord-Stream-Gaspipeline sind die eklatantesten Fälle von „Fake News“, die der russischen Armee zugeschrieben werden. Und nicht nur das. Was wir hier erleben, ist etwas mehr als nur eine verzerrte Information: Es ist echte Kriegspropaganda. Propaganda, die in Kontinuität mit der Konditionierung steht, die während des Covid eingesetzt wurde, um die vorherrschende Erzählung durchzusetzen, und die auch tragische Anspielungen auf Episoden des Zweiten Weltkriegs enthält: die Herabwürdigung der Russen (z. B. mit den lächerlichen „Nachrichten“ über angeblich veraltete und schäbige Ausrüstung) und ihre Dämonisierung, die Verherrlichung „unserer Helden“ (sogar offener Nazis), die geisterhaften „Geheimwaffen“, die den Lauf der Dinge verändern werden?

Diese Art von Informationen macht deutlich, dass wir uns im Krieg befinden, auch wenn er im Moment noch nicht zu Hause ausgetragen wird. Der Informationskrieg ist in erster Linie ein Krieg gegen unsere Gehirne, der darauf abzielt, uns zu gewinnen und gemeinsame Sache zu machen, indem er uns davon überzeugt, dass dieses Massaker nicht nur unvermeidlich, sondern auch gerecht und bequem ist. Deshalb muss klar sein, dass die Verantwortlichen für diese Informationen ein integraler Bestandteil der Kriegsmaschinerie sind und als solche behandelt werden müssen.

Aus all diesen Gründen und noch mehr ist es dringend notwendig, die internationalistische Initiative wiederzubeleben, um das aktuelle Gemetzel zu beenden und weitere gefährliche Eskalationen zu verhindern.

Der Feind sind nicht die Wehrpflichtigen, die zwangsweise an die Front geschickt werden, es sind nicht die Arbeiter des gegnerischen Landes, es sind alle Bosse, ihre Regierungen, ihre Staaten und ihre Armeen. Während unsere Schwestern und Brüder den brutalsten Gräueltaten ausgesetzt sind, gibt es eine Bourgeoisie, die sich an der Produktion von Waffen bereichert und mit den Folgen des Krieges spekuliert (Teilung und Wiederaufbau der Ukraine, selektive Aufnahme, Inflation usw.). Stellen wir die Staatskritik wieder in den Mittelpunkt und weigern wir uns, an irgendeiner Front mitzumachen, in der Überzeugung, dass die einzige Kraft, die den Krieg stoppen kann, die Mobilisierung der Ausgebeuteten auf der ganzen Welt ist.

Internationalismus bedeutet für uns Defätismus, d.h. die Kritik an allen Regierungen, beginnend mit „unserer“, der Angriff auf alle nationalen Bosse und Bourgeoisien, beginnend mit denen, die uns jeden Tag ausbeuten. Deshalb wollen wir von dieser Seite der Front aus die NATO (d.h. das wichtigste Militärbündnis der Welt und der bewaffnete Flügel des westlichen Kapitalismus) so weit wie möglich bekämpfen und sabotieren, genauso wie unsere Brüder und Schwestern in Russland gegen den Militärapparat auf ihrer Seite kämpfen (wie wir z.B. aus Berichten über Sabotage gegen die Infrastruktur für den Truppen- und Fahrzeugtransport oder Angriffe auf Rekrutierungszentren erfahren); und genauso wie andere Brüder und Schwestern in der Ukraine gegen die Kriegsanstrengungen ihrer Regierung. Trotz der Zensur wissen wir, dass es auch in der Ukraine Menschen gibt, die Propaganda und Agitation gegen den Krieg betreiben; und es gibt Menschen, die sich ihm in der Praxis entgegenstellen, indem sie zum Beispiel Flüchtlingen und Deserteuren helfen, das Land zu verlassen, oder ihnen Zuflucht gewähren. Auch das ist konsequenter Defätismus.

Unser Horizont als Anarchistinnen und Anarchisten ist ebenfalls defätistisch, denn die Geschichte lehrt uns, dass sich für die Unterdrückten immer und nur aus den Ruinen des Staates selbst Perspektiven für eine Revolution eröffnen. Wir verstehen Defätismus als einen Akt der Solidarität mit denjenigen, die den Preis des Krieges mit ihrer eigenen Haut bezahlen, und als einen Akt der Klassenrache für das Leid unserer Schwestern und Brüder in allen Zonen militärischer Konflikte. Wir sind solidarisch mit allen Kriegsopfern in allen Teilen der Welt, mit denen, die vor dem Krieg fliehen und auf das Hindernis der Grenzen stoßen, mit denen, die auf dem Land- oder Seeweg den Tod finden und die, wenn sie überleben, oft einer brutalen Ausbeutung ausgesetzt sind.

Die Spannungen, die sich im Kosovo, in Kaliningrad und Taiwan ereigneten oder ereignen, die Aufstände in Niger, Gabun und anderen zentralafrikanischen Ländern sind Teil eines Trends zur Globalisierung von Konflikten und zeigen uns, was auf dem Spiel steht: Wenn wir nicht in der Lage sind, alle Fronten zu durchbrechen, wobei jeder seinen eigenen Staat und seine herrschenden Klassen angreift, steht die Auslöschung der Menschheit oder ihre immer rücksichtslosere Versklavung in einer Situation endlosen Krieges einfach bevor. Im Gegenteil, es könnten sich revolutionäre Möglichkeiten auftun.

Auch wenn es im Moment keine konsequenten Bewegungen gegen den Krieg gibt, ist festzustellen, dass trotz der hämmernden Propaganda ein erheblicher Teil der Bevölkerung, sogar im Westen, gegen die Unterstützung der Kriegsanstrengungen ist. Dies muss bei der Perspektive einer Massenmobilisierung berücksichtigt werden.

Wir rufen daher dazu auf, eine allgemeine, radikale, internationale und breite Mobilisierung aufzubauen, die durch Sabotage des Krieges eine Einstellung der Feindseligkeiten von unten durchsetzen will. Von den Regierungen haben wir nichts zu erwarten, und wir vertrauen ihnen auch nicht. Wir sind uns bewusst, dass die direkte Aktion der Ausgebeuteten auf der ganzen Welt die einzige wirkliche Kraft ist, die dem Massaker ein Ende setzen kann. Deshalb halten wir es für notwendig, uns der Kriegsmaschinerie in Russland, in der Ukraine und in den westlichen kapitalistischen Ländern entgegenzustellen, die für diesen Konflikt und alle großen Kriege der letzten dreißig Jahre verantwortlich sind.

– Unterstützen wir die Desertion/Fahnenflucht an allen Fronten und bieten wir all jenen Zuflucht und Solidarität, die sich der Wehrpflicht entziehen und sich weigern, an dem Massaker teilzunehmen! – Lasst uns die Militärmaschinerie sabotieren, die Kriegsproduktion verhindern und die Ströme der Militärlogistik blockieren! – Lasst uns den Konsens und die Propagandamaschine entlarven. In diesem hybriden Krieg sind die Medien ein integraler Bestandteil der Kriegsmaschinerie! – Wehren wir uns gegen die militärische Besetzung von Territorien, indem wir Militärbasen, Kriegsübungen und die Militarisierung des öffentlichen Lebens anfechten und ablehnen! – Unterstützen wir die Notwendigkeit eines echten Generalstreiks, der über rituelle und testamentarische Formen hinausgeht und die Industrie und Logistik der beteiligten Länder konkret stoppt! – Entlarven wir die Komplizenschaft von Universität und Forschung mit dem industriell-militärischen Apparat und den kapitalistischen Wirtschaftsinteressen, die hinter jedem Krieg stehen!

LASST UNS DARAUF DRÄNGEN, DASS DER KRIEG DER BOSSE IM KRIEG GEGEN DIE BOSSE BEENDET WIRD!

Rom, 2. September 2023

Anarchistinnen und Anarchisten aus Rom, Genua, Carrara, Cosenza, Modena, Mailand, Lecco, Turin und den Regionen Umbrien, Trentino und Mittelitalien.

Um zu schreiben: appelloantimilitarista@anche.no

[czech]

https://antimilitarismus.noblogs.org/post/2023/09/19/sabotujme-valku-vyzva-k-mezinarodni-a-internacionalni-mobilizaci-proti-valce-na-ukrajine/

SABOTUJME VÁLKU. Výzva k mezinárodní a internacionalistické mobilizaci proti válce na Ukrajině

Probíhající válka na Ukrajině není jedním z mnoha konfliktů, a už vůbec ne pouhou “válkou o zdroje”, ale ústřední kapitolou širšího střetu mezi bloky kapitalistických zemí o rozdělení světa, v němž se hraje o ekonomickou, vojenskou a technologickou nadvládu a o redefinici mezinárodní rovnováhy. Ve skutečnosti, zatímco na Ukrajině se bojuje již více než rok a půl, v pozadí se rýsuje vojenský střet s hlavním protivníkem západního kapitalismu, Čínou. Tvrdit, že se nacházíme na nakloněné rovině, která může vést ke třetí světové válce, se nám nezdá ani přehnané, ani zbytečně alarmující.

Poprvé od druhé světové války se v Evropě vede symetrická válka, která představuje vážné riziko jaderné eskalace. Jedná se také o první přímou válku mezi Ruskem a NATO v historii, do níž jsou zapojeny největší jaderné mocnosti planety (Ruská federace, USA, Spojené království, Francie). Válka byla pro kapitalismus v krizi vždy nástrojem ekonomické restrukturalizace. Válka, doprovázená i dnes onou na levici tolik oblíbenou politikou státního intervencionismu, která již byla předzvěstí světových konfliktů, je nejradikálnější formou útlaku uplatňovaného státy a kapitalisty vůči vykořisťovaným. Z těchto důvodů považujeme současný konflikt za útok proti všem proletářům.

Tato válka, která začala v roce 2014 útokem na ruskojazyčné obyvatelstvo Ukrajiny, je součástí strategického rámce expanze NATO do východní Evropy. Tato expanze vstoupila na “zadní dvorek” (a z ekonomického hlediska do obchodního prostoru) militaristické a autoritářské mocnosti, která, jak ukazuje mimo jiné tvrdé potlačení povstání v Kazachstánu v lednu 2022, není ochotna tolerovat jakékoli nepokoje ve své sféře vlivu.

Nejdramatičtější následky nese přímo ukrajinské obyvatelstvo a ruská mládež, která se zapojila do války, ale nepřímo trpí i další obyvatelstvo. Ti v Africe trpí rostoucí cenou obilí a eskalací regionálních konfliktů, zatímco vykořisťovaní na Západě jsou svědky rostoucí militarizace a zhoršování životních i pracovních podmínek.

Od roku 2014 se na Ukrajině provádí řada tvrdých protiruských a antisociálních reforem, které se ještě zintenzivnily po ruské invazi 24. února 2022: zrušení ruštiny jako druhého jazyka v oblastech jihovýchodní Ukrajiny; zákaz účasti ve volbách pro seznamy, které jsou hodnoceny jako proruské; náboženské represe vůči ruským pravoslavným věřícím; zákony o “dekomunizaci” s tresty až 10 let vězení za trestný čin “komunistické propagandy”; oslavy, doplněné oficiálními ceremoniály a svěcením pomníků, válečného zločince Stepana Bandery; začlenění nacistů z Pravého sektoru a Svobody do ozbrojených sil, počínaje Národní gardou a vytvořením nechvalně proslulých praporů Udar a Azov; pronásledování, útoky, znásilňování, vraždy a bombardování obyvatelstva Donbasu, které se odehrálo v Donbasu. ( se 14.000 mrtvých v letech 2014-2022, včetně stovek dětí); hrůzný masakr v Oděse 2. května 2014, kdy neozbrojené demonstranty požadující nezávislost na Ukrajině, kteří se uchýlili do místního Domu odborů, zmasakrovala a zaživa upálila masa ozbrojených nacistů v doprovodu policie. Tyto skutečné provokace – které, pozor, tím, že byly namířeny proti části ukrajinského obyvatelstva, zaútočily na ruskou vládu a stát z hlediska mezinárodní prestiže i domácího konsensu – jsou příčinou války.

Od roku 2014 se Ukrajina stala jakýmsi lénem Spojených států. Ty spolu se svými spojenci dosáhly toho, čeho nedokázaly dosáhnout ani v přímo a vojensky napadených zemích, jako je Irák. Z ukrajinského státu udělaly jakýsi stát šitý na míru nadnárodním společnostem a velkému západnímu kapitálu. Uveďme jen několik příkladů: Zelenskij již v roce 2020 zrušil moratorium na prodej ukrajinské “černé půdy” (předání milionů hektarů GMO plodinám Bayer-Monsanto), zatímco se začátkem ruské invaze byly roztrhány kolektivní smlouvy podniků s méně než 200 zaměstnanci (tj. naprosté většiny ukrajinských podniků) a byl zaveden zákaz stávek a demonstrací.

Považujeme za závažnou a znepokojující skutečnost, že někteří soudruzi na Ukrajině i jinde mohou podporovat kyjevskou vládu a “ukrajinský odpor” ekonomicky, propagandisticky a dokonce i vojensky, aniž by o tom řekli jediné slovo. Z historického hlediska, již od první světové války, je tento druh slepoty dítětem intervencionismu, téže morální zkázy, která po první světové válce otevřela dokořán dveře nástupu fašismu.

Mediální paralela mezi “ukrajinským odbojem” a partyzánským bojem proti nacismu (a s osvobozeneckými partyzány obecně) je historicky, politicky i eticky nepřijatelná. Pomineme-li hluboké rozdíly v historickém kontextu (a ten malý detail, kterým je přítomnost nacistických skupin v ukrajinské armádě…), nepřijatelnost paralely souvisí právě se vztahem mezi prostředky a cíli, tj. s tím, za co a jak se bojuje. Ve většině případů byli partyzáni dezertéry bojujícími proti oficiální armádě “svého” státu, zatímco ukrajinská armáda je pravidelnou armádou kontrolovanou vládnoucí mocí. Účast v partyzánském ozbrojeném boji byla svobodná a dobrovolná, zatímco na Ukrajině platí stanné právo a ti, kdo odmítnou bojovat, končí ve vězení. Politicko-vojenská autonomie partyzánských formací souvisela také s použitými bojovými prostředky: pušky, kulomety, ruční granáty a zápalné bomby mohly být použity bez centralizovaného donucovacího aparátu, zatímco bezpilotní letouny napojené na satelit, raketomety, tanky a rakety dlouhého doletu odrážejí a odkazují na přesnou hierarchii velení, kterou je hierarchie NATO.

Účast některých anarchistů a levicových bojovníků v probíhající válce proto znamená, že jsou zařazeni do stejné hierarchie: poslušnost rozkazům, zaměření na západní zpravodajské služby, podřízenost vysoce represivní vládě a zájmům mezinárodního kapitálu. Takové přitakání sestavě NATO znamená zřeknutí se všech revolučních a internacionalistických perspektiv. V neposlední řadě toto členství v etické rovině znamená odložení veškeré kritiky autoritářské, represivní a protiproletářské politiky kyjevské vlády.

Říkáme-li toto, v žádném případě to neznamená naletět ruské propagandě o “speciální vojenské operaci”, jejímž cílem je “denacifikace” Ukrajiny. Nemáme žádné sympatie k odpornému policejnímu státu, který ruská vláda vnucuje svému obyvatelstvu; jsme si vědomi pronásledování opozice a anarchistů v Rusku a podporujeme mnoho forem neposlušnosti, které se v Ruské federaci a Bělorusku projevují proti válce. Stejně jako odsuzujeme mystifikační propagandu mýtu o “ukrajinském odboji”, stejně tak odmítáme v určitých kruzích (neostalinisté, pravicoví a levicoví suverenisté a kdovíco ještě) módní sugesci o celosvětové emancipační funkci, kterou hraje rusko-čínský blok. Nejenže odsuzujeme skutečnost, že vykořisťovaní jdou umírat za zájmy svých pánů a vůdců (i když jsou to nepřátelé našich nejbližších nepřátel), ale jsme si dobře vědomi toho, že válka je “především faktem vnitřní politiky, a to tím nejkrutějším ze všech” (Simone Weil); že ať ji vede kterýkoli stát, obrací ji také proti vlastnímu obyvatelstvu, a zejména proti vlastnímu proletariátu; že válka vždy posiluje moc vládnoucích tříd nad ovládanými, prohlubuje jejich zotročování a vykořisťování.

Současný konflikt je také kapitolou v obecnějším střetu o technologickou nadvládu (který mimochodem staví hlavního politického spojence Ruska, Čínu, proti USA). Dnes, jako nikdy předtím v historii, mohou nová smrtící zařízení zničit život na planetě. Mnohé z technologií používaných v této válce – například bezpilotní letouny, inteligentní a řídicí systémy, vývoj umělé inteligence a prediktivních algoritmů – jsou testovány na bitevním poli a následně nasazovány světovou policií a technokraty.

Platí toto prohlášení: “Pokud máte nápady nebo jednoduché pilotní projekty, které chcete vyzkoušet před sériovou výrobou, můžete nám je poslat a my vám vysvětlíme, jak postupovat. A na konci budete mít své razítko, “otestováno v terénu”. Začínající podniky se vracejí s výrobky, které jsou na trhu konkurenceschopné, protože byly otestovány v praxi”. Takto nemluví “normální” výrobce či tester automobilů, softwaru nebo digitálních termostatů, ale generál Volodymyr Havrylov, náměstek ukrajinského ministra obrany. K posluchačům promlouvá na národní konferenci National Defence Industrial Association Future Force Capabilities, která se koná 21. září 2022 v texaském Austinu.

Z historického hlediska vede rozvoj technických věd k válce a naopak, válka nutně předpokládá rozvoj technických věd. Dnes jsou všechny technologie ze své podstaty duální. Oddělení mezi vojenským a civilním výzkumem zmizelo (pokud vůbec kdy existovalo). Proto není divu, že to, co se testuje na bojištích, se pak používá proti proletářům v jiných oblastech světa, včetně zemí v “míru”. Používání a experimentování s novými technologiemi zintenzivňuje kontrolu nad obyvatelstvem a den ode dne ztěžuje možnosti osvobození od státu a kapitálu.

Dnes více než kdy jindy nabývá na politickém významu stát, který je konkurenceschopný ve výzkumu a vývoji nových technologií. Technologický průmysl, od demokratického Západu až po čínský “tržní socialismus”, pomáhá určovat rozhodnutí vlád. Konflikt na Ukrajině vzhledem ke své velikosti a zapojeným aktérům urychluje tzv. digitalizaci, cíl v programech mnoha států.

Jak už to v konfliktech takových rozměrů bývá, každé vnější frontě odpovídá fronta vnitřní. Represe sílí nejen v Rusku a na Ukrajině, ale také ve všech zemích zapojených do válečného úsilí. Policejní operace a zvláštní formy zadržování byly vždy úzce spojeny s eskalací vojenských konfliktů s cílem umlčet a eliminovat jakoukoli možnost disentu a skutečného konfliktu. Něco o tom víme v Itálii, kde se jednalo o 41 bis, kterým byl vystaven Alfredo Cospito, o uzavírání novin a internetových stránek anarchistické oblasti, o prosakování represivních operací, které vedly k zatčení desítek anarchistů a antagonistů. Tento druh preventivního protipovstání úzce souvisí s mezinárodní krizí kapitalismu a směřováním ke světové válce.

Jedním ze základních aspektů probíhající války na Ukrajině je komunikace. Realita na místě a její narativ se často ukázaly jako zcela odlišné; jako nejkřiklavější případy falešných zpráv se jeví připsání bombardování jaderné elektrárny Enerhodar-Zaporižie ruské armádě a zničení plynovodu Nord Stream. A nejen to. To, čeho jsme svědky, je něco víc než jen neobjektivní informace: je to skutečná válečná propaganda. Propagandu, která je v kontinuitě s úrovní podmíněnosti zavedené během Covidu s cílem vnutit dominantní narativ a která rovněž předkládá tragické odkazy na epizody z druhé světové války: znevažování Rusů (například směšnými “zprávami” o údajně zastaralé a nekvalitní technice) a jejich démonizace, vyzdvihování “našich hrdinů” (dokonce i těch otevřeně nacistických), přízračné “tajné zbraně”, které změní běh událostí…Tento druh informací nám dává jasně najevo, že jsme ve válce, i když se zatím nevede doma. Informační válka je především válkou proti našim mozkům, jejímž cílem je získat nás do svých řad a zaplést nás tím, že nás přesvědčí, že tento masakr je nejen nevyhnutelný, ale také spravedlivý a výhodný. Proto je třeba jasně říci, že ti, kdo jsou za tuto informační válku odpovědní, jsou nedílnou součástí válečné mašinérie, a mělo by se s nimi tak zacházet.

Ze všech těchto a dalších důvodů je naléhavě nutné obnovit internacionalistickou iniciativu, aby se zastavilo současné krveprolití a zabránilo se další nebezpečné eskalaci.

Nepřítelem nejsou odvedenci, kteří jsou násilím posíláni na frontu, nejsou to dělníci v nepřátelské zemi, ale jsou to všichni šéfové, jejich vlády, státy a armády. Zatímco jsou naše sestry a bratři vystaveni nejbrutálnějším hrůzám, existuje buržoazie, která se obohacuje výrobou zbraní a spekuluje s důsledky války (rozdělení a rekonstrukce Ukrajiny, selektivní vítací mašinérie, inflace atd.). Vraťme se k tomu, že do centra pozornosti postavíme kritiku státu a odmítneme se nechat naverbovat na jakoukoli frontu v přesvědčení, že jedinou silou, která může válku zastavit, je mobilizace vykořisťovaných na celém světě.

Internacionalismus pro nás znamená defétismus, tj. kritiku každé vlády počínaje “naší”, útok na všechny národní šéfy a buržoazii počínaje těmi, kteří nás denně vykořisťují. Proto chceme na této straně fronty co nejvíce vystupovat proti NATO (tj. hlavní vojenské alianci na světě a ozbrojenému křídlu západního kapitalismu) a sabotovat ji, stejně jako naši bratři a sestry v Rusku bojují proti vojenské mašinérii svého tábora (jak nám říkají například zprávy o sabotážích proti infrastruktuře, která přepravuje vojáky a vozidla, nebo útoky na náborová střediska); a stejně jako jiní bratři a sestry na Ukrajině vystupují proti válečnému úsilí své vlády. Navzdory cenzuře víme, že i na Ukrajině jsou lidé, kteří agitují proti válce; a jsou i ti, kteří se proti ní staví fakticky, například tím, že pomáhají uprchlíkům a dezertérům opustit zemi nebo jim poskytují útočiště. I to je důsledný defétismus.

Náš horizont jako anarchistů je defétistický také proto, že nás dějiny učí, že utlačovaným se vždy a pouze ve zkáze vlastního státu otevírají vyhlídky na revoluci. Defétismus chápeme jako akt solidarity s těmi, kdo platí cenu války na vlastní kůži, a jako akt třídní pomsty za utrpení našich sester a bratrů ve všech oblastech válečných konfliktů. Jsme solidární se všemi oběťmi války ve všech koutech planety, solidární s těmi, kdo před ní prchají a narážejí na překážky na svých hranicích, s těmi, kdo nacházejí smrt na souši i na moři, a pokud přežijí, jsou často vystaveni brutálnímu vykořisťování.

Napětí, k němuž došlo nebo dochází v Kosovu, Kaliningradu a na Tchaj-wanu, povstání v Nigeru, Gabonu a dalších středoafrických zemích jsou součástí trendu globalizace konfliktů a dávají nám na srozuměnou, co je v sázce: pokud se nám nepodaří rozbít všechny fronty, n nichž každý útočí na svůj vlastní stát a vládnoucí třídy, je prostě vyhlazení lidstva nebo jeho stále bezohlednější zotročení v situaci nekonečné války za rohem. Na druhou stranu se mohou otevřít i revoluční možnosti.

I když v současné době nedochází k žádným výrazným hnutím odporu proti válce, je třeba také poukázat na to, že navzdory vtíravé propagandě je značná část obyvatelstva, a to i na Západě, proti podpoře válečného úsilí. To je aspekt, který je třeba vzít v úvahu z hlediska budování masové mobilizace.

Vyzýváme proto k vytvoření radikální, mezinárodní a široké mobilizace, která by sabotováním války měla ambici prosadit zastavení bojů zdola. Nemáme co žádat od vlád, ani jim nedůvěřujeme, ale jsme si vědomi, že přímá akce vykořisťovaných na celém světě je jedinou skutečnou silou, která může ukončit vraždění. Proto jsme přesvědčeni, že je nutné postavit se válečné mašinérii jak v Rusku, tak na Ukrajině, tak v rámci západních kapitalistických zemí, které jsou za tento konflikt a všechny velké války posledních třiceti let zodpovědné.

• Podporujme dezerci na všech frontách, nabídněme útočiště a solidaritu všem, kdo se vyhýbají vojenským odvodům a odmítají se účastnit vraždění!
• Sabotujme vojenskou mašinérii, zastavme válečnou výrobu a zablokujme tok vojenskou logistiku!
• Odhalme konsensus a propagandistickou mašinérii. V této hybridní válce jsou média nedílnou součástí válečného aparátu!
• Postavme se proti vojenské okupaci území, proti vojenským základnám, válečným cvičením a militarizaci veřejného života!
• Podporujme potřebu skutečné generální stávky, která přesáhne rituální formy a konkrétně zastaví průmysl a logistiku v dotčených zemích!
• Odhalme spoluvinu univerzit a výzkumu s vojensko-průmyslovým aparátem a kapitalistickými ekonomickými zájmy, které stojí za každou válkou!

PROSAZUJME, ABY SE VÁLKA ŠÉFŮ ZMĚNILA VE VÁLKU PROTI ŠÉFŮM.

Řím, 2. září 2023

Anarchisté z Říma, Janova, Carrary, Cosenzy, Modeny, Milána, Lecca, Turína, Umbrie, Trentina a střední Itálie.

Kontakty: appelloantimilitarista(@)anche.no

[français]

https://www.autistici.org/tridnivalka/italie-sabotons-la-guerre/

Appel à une mobilisation internationale et internationaliste contre la guerre en Ukraine

La guerre qui se déroule actuellement en Ukraine est plus qu’un autre conflit militaire, et il ne s’agit pas simplement d’un différend sur les ressources. Il s’agit plutôt d’un chapitre crucial d’une rivalité plus large entre des blocs de pays capitalistes qui se battent pour le contrôle du monde. La suprématie économique, militaire et technologique, ainsi que l’équilibre géopolitique mondial, sont en jeu dans ce conflit. En effet, alors que les combats en Ukraine se poursuivent depuis plus d’un an et demi, la perspective d’une confrontation militaire avec la Chine, principal ennemi du capitalisme occidental, devient de plus en plus tangible. Il ne nous semble pas excessif ou alarmiste de dire que nous sommes sur une pente glissante qui pourrait conduire à la troisième guerre mondiale.

Pour la première fois depuis la Seconde Guerre mondiale, une guerre symétrique se déroule en Europe, avec un risque réel d’escalade nucléaire. Il s’agit également du premier conflit direct entre la Russie et l’OTAN, impliquant les principales puissances nucléaires du monde (Fédération de Russie, États-Unis, Royaume-Uni, France).

La guerre a toujours été un instrument de restructuration économique utilisé par le capitalisme en temps de crise. Aujourd’hui, elle s’accompagne à nouveau de ces politiques d’interventionnisme de l’État, si appréciées par la gauche, qui ont déjà précédé les conflits mondiaux. La guerre est la forme la plus radicale d’oppression exercée par les États et les capitalistes contre les exploités. Pour ces raisons, nous pensons que le conflit en cours est une attaque directe contre tous les prolétaires.

Cette guerre, qui a débuté en 2014 avec l’attaque contre les communautés russophones d’Ukraine, s’inscrit dans le contexte stratégique plus large de l’expansion de l’OTAN en Europe de l’Est. Cette expansion a atteint l’« arrière-cour » (et, économiquement, l’espace commercial) d’une puissance militariste et autoritaire qui n’est pas disposée à tolérer des troubles dans sa sphère d’influence, comme le démontre la répression brutale des révoltes au Kazakhstan en janvier 2022.

Les conséquences les plus dramatiques sont subies directement par la population ukrainienne et par la jeunesse russe enrôlée, mais d’autres populations sont indirectement touchées. Les Africains doivent supporter l’augmentation du prix du blé et l’exacerbation des conflits régionaux, tandis que les exploités de l’Ouest sont soumis à une militarisation croissante de leurs territoires et à une dégradation de leurs conditions de vie et de travail.

Depuis 2014, l’Ukraine a vu se déployer de féroces réformes antirusses et antisociales, qui se sont encore durcies après l’invasion russe du 24 février 2022 : l’abolition du russe comme deuxième langue dans le sud-est de l’Ukraine ; l’exclusion des partis politiques qui auraient des liens avec la Russie lors des élections ; la répression contre les membres de l’Église orthodoxe russe ; les lois de « décommunisation » avec des peines allant jusqu’à 10 ans de détention pour le crime de « propagande communiste » ; la célébration du criminel de guerre Stepan Bandera, avec des cérémonies officielles et des monuments commémoratifs ; l’inclusion des nazis de Pravy Sector et de Svoboda dans les forces armées, en commençant par la Garde nationale et la création des tristement célèbres bataillons Udar et Azov ; la violence, les attaques, les viols, les homicides et les attentats à la bombe contre la population du Donbass (environ 14.000 morts entre 2014 et 2022, dont des centaines d’enfants) ; l’horrible massacre d’Odessa le 2 mai 2014, lorsque des manifestants non armés réclamant l’indépendance de l’Ukraine, qui s’étaient cachés dans le bâtiment du syndicat local, ont été massacrés et brûlés vifs par une foule de nazis armés escortés par la police. Ces authentiques provocations – qui ont porté atteinte au prestige international et au consensus national de l’État russe en ciblant une partie de la population ukrainienne – sont à l’origine de la guerre.

Depuis 2014, l’Ukraine est devenue une sorte de fief des États-Unis, un État taillé sur mesure pour les multinationales et les capitaux occidentaux – ce que les États-Unis et leurs alliés n’avaient pas réussi à faire, même dans des pays qu’ils avaient directement envahis et sur lesquels ils exerçaient un contrôle militaire, comme l’Irak. À titre d’exemple, dès 2020, Zelensky a aboli le moratoire empêchant la vente de la terre noire fertile de l’Ukraine, livrant de fait des millions d’hectares à la culture des OGM de Bayer-Monsanto, tandis qu’au début de l’invasion russe, les conventions collectives négociées par les syndicats ont cessé de s’appliquer aux entreprises de moins de 200 employés (soit la grande majorité des entreprises ukrainiennes), et les grèves et les manifestations ont été interdites.

Nous considérons qu’il est dangereux et inquiétant que certains camarades, en Ukraine et ailleurs, soutiennent le gouvernement de Kiev et la « résistance ukrainienne » économiquement, avec de la propagande, et même militairement, sans un seul mot à ce sujet. Historiquement, depuis la Première Guerre mondiale, cet aveuglement découle de l’interventionnisme, la même peste morale qui, au lendemain du premier conflit mondial, a ouvert les portes à la montée du fascisme.

Le parallèle entre la « résistance ukrainienne » et la résistance partisane contre le fascisme nazi (et les luttes pour la liberté en général), qui est devenu si populaire dans les médias, est historiquement, politiquement et éthiquement inacceptable. Abstraction faite des profondes différences de contexte historique (et d’un petit détail : la présence de groupes nazis dans l’armée ukrainienne…), le parallèle est inacceptable en raison de la relation entre la fin et les moyens, entre l’objectif du combat et la manière dont il est mené. Dans la grande majorité des cas, les combattants partisans étaient des déserteurs qui luttaient contre l’armée officielle de leur propre État, alors que l’armée ukrainienne est une armée régulière contrôlée par le gouvernement. La participation à la lutte armée des partisans était libre et volontaire, alors que l’Ukraine applique actuellement la loi martiale et que ceux qui refusent de se battre finissent en prison. L’autonomie politique et militaire des groupes de partisans est également liée aux moyens de combat utilisés : fusils, mitrailleuses, grenades à main et bombes incendiaires peuvent être utilisés sans appareil coercitif centralisé, tandis que les drones contrôlés par satellite, les lance-roquettes, les chars et les missiles à longue portée reflètent une hiérarchie précise, à savoir la chaîne de commandement de l’OTAN.

La participation de certains anarchistes et militants de gauche à la guerre en cours les oblige à s’inscrire dans cette même hiérarchie : obéissance aux ordres, identification des objectifs par les services secrets occidentaux, subordination à un gouvernement très oppressif et aux intérêts du capital international. Rejoindre le front de l’OTAN, c’est renoncer à toute perspective révolutionnaire et internationaliste, et sur le plan éthique, c’est mettre de côté la critique des politiques autoritaires, répressives et anti-prolétariennes du gouvernement de Kiev.

Dire cela ne signifie pas du tout qu’il faille adhérer à la propagande russe sur l’« opération militaire spéciale » visant à la « dénazification » de l’Ukraine. Nous n’avons aucune sympathie pour l’odieux État policier imposé par le gouvernement russe à sa population ; nous ne sommes pas insensibles aux persécutions visant l’opposition et les anarchistes en Russie, et nous soutenons les nombreuses formes d’insubordination qui ont lieu dans la Fédération de Russie et au Belarus contre la guerre. De même que nous dénonçons le mythe trompeur de la « résistance ukrainienne », nous rejetons l’idée, répandue dans certains milieux (néostaliniens, populistes de droite et de gauche, etc.), que le bloc russo-chinois puisse avoir un rôle émancipateur global. Non seulement nous déplorons la mort des exploités au nom de leurs maîtres et dirigeants (même si ces dirigeants sont les ennemis de nos ennemis les plus proches), mais nous savons aussi que la guerre « constitue avant tout un fait de politique intérieure, et le plus atroce de tous » (Simone Weil). Lorsqu’un Etat fait la guerre, cet Etat fait aussi la guerre à sa propre population, et en particulier à ses propres prolétaires. La guerre renforce toujours le pouvoir des classes dirigeantes, en renforçant l’asservissement et l’exploitation des opprimés.

Ce à quoi nous assistons est aussi le chapitre d’une compétition plus vaste pour la suprématie technologique (où les États-Unis sont opposés au principal allié de la Russie : la Chine). Aujourd’hui, de nouvelles découvertes mortelles menacent la vie sur Terre comme jamais auparavant. Nombre des technologies déployées dans cette guerre – drones, systèmes de renseignement et de contrôle, intelligence artificielle et algorithmes prédictifs – sont testées sur le champ de bataille, puis reprises par les forces de police et les technocrates du monde entier.

« Si vous avez des idées ou de simples projets pilotes à tester avant la production en série, vous pouvez nous les envoyer et nous vous expliquerons comment procéder. Au final, vous obtiendrez le label ‘testé sur le terrain’. Les start-ups se retrouvent avec des produits compétitifs sur le marché parce qu’ils ont été testés sur le terrain. » Ces mots n’appartiennent pas à un fabricant « ordinaire » ou à un testeur de véhicules, de logiciels ou de thermostats numériques, mais au général Volodymyr Havrylov, vice-ministre ukrainien de la défense, s’adressant à la National Defense Industrial Association Future Force Capabilities lors de la conférence nationale qui s’est tenue à Austin, au Texas, le 21 septembre 2022.

Historiquement, le développement des technosciences conduit à la guerre et, inversement, la guerre implique inévitablement le développement des technosciences. La plupart des technologies actuelles sont intrinsèquement duales. La séparation entre recherche militaire et recherche civile, si elle a jamais existé, a aujourd’hui disparu. Il n’est donc pas surprenant que les technologies testées sur les champs de bataille soient ensuite utilisées contre les prolétaires dans d’autres parties du monde, y compris dans des pays en « paix ». L’utilisation et l’expérimentation de nouvelles technologies intensifient le contrôle sur les populations, rendant toujours plus difficile notre libération vis-à-vis de l’État et du capital.

Aujourd’hui, plus que jamais, l’importance politique d’un État est déterminée par sa capacité à mener à bien la recherche et le développement de nouvelles technologies de manière compétitive. Les industries technologiques influencent les décisions gouvernementales, de l’Occident démocratique au « socialisme de marché » de la Chine. Le conflit ukrainien, de par son ampleur et ses acteurs, accélère ce que l’on appelle la numérisation, qui est un objectif dans les agendas de nombreux États.

Comme c’est généralement le cas dans les conflits de cette ampleur, à chaque front extérieur correspond un front intérieur. La répression s’intensifie non seulement en Russie et en Ukraine, mais dans tous les pays participant à l’effort de guerre.

Les opérations de police et les formes spéciales de détention ont toujours été liées à l’intensification des conflits militaires. Leur objectif est de réduire au silence et d’éliminer toute possibilité de dissidence et de conflit réel. Nous le savons bien en Italie où, ces derniers temps, Alfredo Cospito a été soumis au régime carcéral 41 bis, où de nombreux périodiques et sites web anarchistes ont été fermés et où une série d’opérations répressives ont conduit à l’arrestation de dizaines d’anarchistes et de militants antagonistes. Cette contre-insurrection préventive est étroitement liée à la crise internationale du capitalisme et à la tendance à la guerre globale.

L’un des aspects essentiels de la guerre en Ukraine est la communication. Les médias ont souvent déformé la réalité sur le terrain ; citons, par exemple, certaines des « fake news » les plus flagrantes, comme l’attribution aux forces armées russes de la responsabilité du bombardement de la centrale nucléaire d’Enerhodar-Zaporijia et de la destruction du gazoduc Nord Stream. Mais ce à quoi nous assistons est bien plus qu’une information biaisée, il s’agit d’une véritable propagande de guerre. Cette propagande est conforme aux niveaux de conditionnement de masse qui ont été utilisés pendant le Covid pour imposer le récit dominant, et résonne tragiquement avec des épisodes de la Seconde Guerre mondiale : l’humiliation des Russes (avec, par exemple, les nouvelles risibles sur leur équipement prétendument obsolète et de mauvaise qualité) et leur diabolisation, la glorification de « nos héros » (y compris ceux ouvertement nazis), les illusoires « armes secrètes » qui changeront le cours des événements…

Ce type d’information fait apparaître que nous sommes en guerre, même si, pour l’instant, cette guerre ne se déroule pas près de chez nous. La guerre de l’information est avant tout une guerre contre notre cerveau, qui vise à nous enrôler et à nous convaincre que ce massacre est non seulement inévitable, mais aussi juste et avantageux. C’est pourquoi il faut préciser que les responsables de cette information font partie intégrante de la machine de guerre et doivent être traités comme tels.

Pour ces raisons, et pour bien d’autres encore, il est urgent de relancer l’initiative internationaliste afin de mettre un terme au carnage en cours et d’éviter de nouvelles escalades dangereuses.

Les ennemis ne sont pas les conscrits envoyés de force au front, ni les travailleurs du pays adverse, mais tous les maîtres, leurs gouvernements, leurs États et leurs armées. Pendant que nos sœurs et nos frères subissent les atrocités les plus brutales, il y a une bourgeoisie qui s’enrichit grâce à la production d’armes et qui spécule sur les conséquences de la guerre (le partage et la reconstruction de l’Ukraine, l’accueil sélectif des migrants, l’inflation, etc.).

Ramenons notre attention sur la critique de l’Etat et refusons d’être enrôlés sur un front quelconque, avec la conviction que la seule force qui peut arrêter la guerre est la mobilisation des exploités du monde entier.

Pour nous, l’internationalisme signifie le défaitisme, c’est-à-dire la critique de tous les gouvernements en commençant par « le nôtre », l’attaque contre tous les maîtres et bourgeoisies nationales en commençant par ceux qui nous exploitent tous les jours. Ainsi, de ce côté-ci du front, nous voulons faire de notre mieux pour nous opposer à l’OTAN (la principale alliance militaire au monde, et le bras armé du capitalisme occidental) et la saboter, tout comme nos frères et sœurs en Russie luttent contre la machine de guerre de leur camp (comme l’attestent les comptes-rendus d’attaques contre les infrastructures de transport militaire et les centres de recrutement), et tout comme d’autres frères et sœurs en Ukraine affrontent l’effort de guerre de leur gouvernement. Malgré la censure, nous savons qu’il existe en Ukraine des personnes qui diffusent de la propagande anti-guerre et de l’agitation, et qui s’opposent à la guerre dans la pratique, par exemple en aidant les fugitifs et les déserteurs à quitter le pays, ou en leur donnant un abri. Il s’agit là aussi d’un défaitisme cohérent.

En tant qu’anarchistes, notre position est défaitiste car l’histoire nous enseigne que c’est toujours et seulement sur les ruines de l’État que s’ouvrent des perspectives révolutionnaires pour les opprimés. Nous considérons le défaitisme comme un acte de solidarité envers ceux qui doivent payer directement le prix de la guerre, et comme un acte de vengeance de classe pour les souffrances endurées par nos sœurs et nos frères dans toutes les zones de conflit militaire. Nous nous sentons solidaires de toutes les victimes de la guerre dans tous les coins du monde, de ceux qui tentent de s’échapper et doivent affronter l’obstacle des frontières, de ceux qui meurent en voyageant par terre et par mer, et qui sont soumis à une exploitation brutale s’ils survivent.

Les tensions, passées et présentes, au Kosovo, à Kaliningrad et à Taiwan, les soulèvements au Niger, au Gabon et dans d’autres pays d’Afrique centrale s’inscrivent dans une tendance à la mondialisation des conflits et témoignent de l’importance des enjeux : si nous ne parvenons pas à détruire tous les fronts en attaquant chacun notre propre État et nos propres classes dirigeantes, l’anéantissement de l’humanité ou son asservissement impitoyable dans des conditions de guerre sans fin approchent à grands pas. A l’inverse, cela pourrait ouvrir des possibilités révolutionnaires.

Bien qu’aucun mouvement significatif d’opposition à la guerre n’ait vu le jour jusqu’à présent, il est important de souligner que, malgré la propagande incessante, une partie importante de la population, même en Occident, est opposée au soutien de l’effort de guerre. Il faut en tenir compte dans la perspective de la construction d’une mobilisation de masse.

Nous appelons donc à la construction d’une mobilisation radicale, internationale et généralisée qui devrait, en sabotant la guerre, aspirer à imposer la cessation des hostilités par le bas. Nous n’avons rien à demander aux gouvernements, ni à leur faire confiance, au contraire, nous sommes conscients que l’action directe des exploités du monde entier est la seule force réelle qui puisse mettre fin au massacre. C’est pourquoi nous pensons qu’il est nécessaire de s’opposer à la machine de guerre tant en Russie qu’en Ukraine, ainsi que dans les pays capitalistes occidentaux qui sont responsables de ce conflit et de toutes les principales guerres de ces trente dernières années.

• Soutenons la désertion sur tous les fronts, en offrant refuge et solidarité à tous ceux qui se soustraient à la conscription militaire et refusent de participer au massacre !
• Sabotons la machine militaire, bloquons la production d’armements et arrêtons les flux de logistique militaire !
• Démasquons la machine de propagande. Dans cette guerre hybride, les médias font partie intégrante de l’appareil de guerre !
• Opposons-nous à l’occupation militaire des territoires, en nous confrontant aux bases militaires, aux manœuvres militaires, à la militarisation de la vie publique !
• Soutenons la nécessité d’une véritable grève générale qui, au-delà des aspects rituels et testimoniaux, stoppe concrètement l’industrie et la logistique des pays concernés !
• Démasquons la connivence de l’université et de la recherche avec l’appareil militaro-industriel et les intérêts économiques capitalistes à l’origine de toutes les guerres !

LUTTONS POUR TRANSFORMER LA GUERRE DES PATRONS EN GUERRE CONTRE LES PATRONS

Rome, 2 septembre 2023

Anarchistes de Rome, Gênes, Carrare, Cosenza, Modène, Milan, Lecco, Turin, Ombrie, Trentin et Italie centrale.

Contact : appelloantimilitarista@anche.no

Traduction anglaise : https://ilrovescio.info/2023/09/22/sabotage-the-war-translation-in-various-languages-of-anarchist-call-for-a-mobilization-against-the-war-in-ukraine-en-es-de/

Traduction française : Les Amis de la Guerre de Classe

[Translation into Russian/Перевод на русский язык:]

sodapdf-converted

 

[Greek – Ελληνικά]

https://athens.indymedia.org/post/1627080/

Pdf: Translation_Greek (1) (1)

ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Κάλεσμα σε διεθνή και διεθνιστική κινητοποίηση ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία

Ο πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία δεν είναι μια σύγκρουση μεταξύ πολλών, πόσο μάλλον ένας απλός «πόλεμος για πόρους», αλλά ένα κεντρικό σημείο μιας ευρύτερης σύγκρουσης μεταξύ των μπλοκ καπιταλιστικών χωρών για τη διαίρεση του κόσμου, όπου οι οικονομική, στρατιωτική και τεχνολογική όπως και ο επαναπροσδιορισμός των διεθνών ισορροπιών διακυβεύονται. Μάλιστα, ενώ οι μάχες διεξάγονται στην Ουκρανία για περισσότερο από ενάμιση χρόνο, η στρατιωτική σύγκρουση με τον κύριο αντίπαλο του δυτικού καπιταλισμού, την Κίνα, φαίνεται στο παρασκήνιο. Το να λέμε ότι βρισκόμαστε στην ολισθηρή κατηφόρα που θα μπορούσε να οδηγήσει στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο δεν μας φαίνεται ούτε υπερβολή ούτε άχρηστος συναγερμός. Για πρώτη φορά, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, διεξάγεται στην Ευρώπη ένας συμμετρικός πόλεμος, με σοβαρό κίνδυνο πυρηνικής κλιμάκωσης. Είναι επίσης ο πρώτος άμεσος πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ στην ιστορία, στον οποίο εμπλέκονται οι μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις στον πλανήτη (Ρωσική Ομοσπονδία, Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία). Ο πόλεμος ήταν πάντα ένα όργανο οικονομικής αναδιάρθρωσης για τον καπιταλισμό σε κρίση. Ακόμη και σήμερα, συνοδευόμενος από εκείνες τις πολιτικές του κρατικού παρεμβατισμού που τόσο αγαπήθηκαν στην αριστερά, οι οποίες έχουν ήδη υπάρξει πρόδρομοι παγκόσμιων συγκρούσεων, ο πόλεμος είναι η πιο ριζοσπαστική μορφή καταπίεσης που ασκούν τα κράτη και οι καπιταλιστές εναντίον των εκμεταλλευόμενων. Για αυτούς τους λόγους πιστεύουμε ότι η συνεχιζόμενη σύγκρουση είναι μια επίθεση εναντίον όλων των προλετάριων.

Ξεκινώντας το 2014 με την επίθεση εναντίον των ρωσόφωνων πληθυσμών της Ουκρανίας, αυτός ο πόλεμος εμπίπτει στο στρατηγικό πλαίσιο της επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτή η επέκταση έχει εισέλθει από την «πίσω αυλή» (και, από οικονομικής άποψης, στον εμπορικό χώρο) μέσω μιας μιλιταριστικής και αυταρχικής εξουσίας που, όπως αποδεικνύεται μεταξύ άλλων παραδειγμάτων από την άγρια ​​καταστολή της εξέγερσης στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2022, δεν είναι διατεθειμένη να ανεχθεί οποιαδήποτε διαταραχή στην εκάστοτε σφαίρα επιρροής. Τα πιο δραματικά αποτελέσματα πληρώνονται απευθείας από τον ουκρανικό πληθυσμό και από τη ρωσική νεολαία που στρατεύεται στον πόλεμο, αλλά και από άλλους πληθυσμούς που επηρεάζονται έμμεσα. Εκείνοι στην Αφρική υφίστανται την αύξηση του κόστους του σιταριού και την όξυνση των περιφερειακών συγκρούσεων, ενώ οι εκμεταλλευόμενοι Δυτικοί γίνονται μάρτυρες της αυξανόμενης στρατιωτικοποίησης και της επιδείνωσης των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας.

Από το 2014, μια σειρά από σκληρές αντιρωσικές και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις έχουν εφαρμοστεί στην Ουκρανία, οι οποίες εντάθηκαν μετά τη ρωσική εισβολή στις 24 Φεβρουαρίου 2022: την κατάργηση της ρωσικής ως δεύτερης γλώσσας σε περιοχές της νοτιοανατολικής Ουκρανίας· την απαγόρευση των εκλογικών καταλόγων που θεωρούνται φιλορωσικοί· τη θρησκευτική καταστολή κατά των πιστών της ρωσικής ορθόδοξης εκκλησίας· τους νόμους «αποκομμουνιστικοποίησης», με ποινές φυλάκισης έως και 10 ετών για το αδίκημα της «κομμουνιστικής προπαγάνδας»· τον εορτασμό, με επίσημες τελετές και αφιέρωση μνημείων, του εγκληματία πολέμου Στεπάν Μπαντέρα· την ενσωμάτωση των ναζιστών του Τομέα Pravy και του Svoboda στις ένοπλες δυνάμεις, ξεκινώντας από την Εθνική Φρουρά και τη δημιουργία των διαβόητων ταγμάτων Udar και Azov· την παρενόχληση, τις επιθέσεις, τους βιασμούς, τις δολοφονίες και τους βομβαρδισμούς κατά του πληθυσμού του Ντονμπάς (περίπου 14.000 θάνατοι μεταξύ 2014 και 2022, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων παιδιών)· τη φρικτή σφαγή στην Οδησσό στις 2 Μαΐου 2014, όταν άοπλοι διαδηλωτές που ζητούσαν ανεξαρτησία από την Ουκρανία, βρίσκοντας καταφύγιο στο τοπικό Σώμα των Συνδικάτων, σφαγιάστηκαν και κάηκαν ζωντανοί από μια μάζα ένοπλων Ναζί που συνοδεύονταν από την αστυνομία. Αυτές οι αυθεντικές προβοκάτσιες – οι οποίες, προσέξτε, στοχεύοντας ένα μέρος του πληθυσμού της Ουκρανίας επιτέθηκαν στη ρωσική κυβέρνηση και στο ρωσικό κράτος τόσο από πλευράς διεθνούς κύρους όσο και από άποψη εσωτερικής συναίνεσης – κηρύττουν την αρχή του πολέμου. Από το 2014, η Ουκρανία έχει γίνει ένα είδος φέουδου των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτές, μαζί με τους συμμάχους τις, πέτυχαν αυτό που δεν μπόρεσαν να επιτύχουν ακόμη και σε χώρες που εισέβαλαν άμεσα και στρατιωτικά όπως το Ιράκ, καθιστώντας το ουκρανικό κράτος ένα είδος κομμένου και ραμμένου κράτους για τις πολυεθνικές και το μεγάλο δυτικό κεφάλαιο. Απλά για να δώσουμε μερικά παραδείγματα, ήδη το 2020 ο Ζελένσκι κατήργησε το μορατόριουμ στην πώληση της ουκρανικής «μαύρης γης» (παραδίδοντας εκατομμύρια εκτάρια στις καλλιέργειες του Γενετικά Τροποποιημένου Οργανισμού της Bayer-Monsanto), ενώ με την έναρξη της ρωσικής εισβολής διαλύθηκαν τα συλλογικά συμβόλαια εταιρειών κάτω των 200 υπαλλήλων (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των ουκρανικών εταιρειών) και επιβλήθηκε απαγόρευση απεργιών και διαδηλώσεων.

Θεωρούμε σοβαρό και ανησυχητικό γεγονός ότι κάποιοι σύντροφοι, στην Ουκρανία και αλλού, μπορούν να στηρίξουν την κυβέρνηση του Κιέβου και την «ουκρανική αντίσταση» οικονομικά, και μέσω προπαγάνδας μάλιστα στρατιωτικά χωρίς να πουν λέξη για όλα αυτά. Ιστορικά, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτού του είδους η τύφλωση είναι αποτέλεσμα του παρεμβατισμού, δηλαδή της ίδιας ηθικής πληγής που στη μεταπολεμική περίοδο άνοιξε τις πόρτες στην έλευση του φασισμού.

Ο παραλληλισμός των μέσων ενημέρωσης μεταξύ της «ουκρανικής αντίστασης» και της κομματικής πάλης ενάντια στο ναζισμό-φασισμό (και γενικά με τους απελευθερωτικούς αντάρτες) είναι ιστορικά, πολιτικά και ηθικά απαράδεκτος. Αφήνοντας κατά μέρος τις βαθιές διαφορές στο ιστορικό πλαίσιο (και αυτή τη μικρή λεπτομέρεια που είναι η παρουσία ναζιστικών ομάδων στον ουκρανικό στρατό…), το απαράδεκτο του παραλληλισμού αφορά ακριβώς τη σχέση μεταξύ μέσων και σκοπών, δηλαδή με το τι και πώς παλεύει. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι παρτιζάνοι ήταν λιποτάκτες που πολεμούσαν ενάντια στον επίσημο στρατό του κράτους «τους», ενώ ο ουκρανικός στρατός είναι ένας τακτικός στρατός που ελέγχεται από την εν ενεργεία κυβέρνηση. Η συμμετοχή στον κομματικό ένοπλο αγώνα ήταν δωρεάν και εθελοντική, ενώ στην Ουκρανία υπάρχει στρατιωτικός νόμος και όσοι αρνούνται να πολεμήσουν καταλήγουν στη φυλακή. Η πολιτικοστρατιωτική αυτονομία των κομματικών σχηματισμών συνδέθηκε επίσης με τα μέσα μάχης που χρησιμοποιήθηκαν: τα τουφέκια, τα πολυβόλα, οι χειροβομβίδες και οι εμπρηστικές βόμβες μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωρίς κεντρικό μηχανισμό καταναγκασμού, ενώ τα drones συνδεδεμένα με δορυφόρους, εκτοξευτές πυραύλων, τανκς, πυραύλους με μεγάλη απόσταση ισχύος λογοδοτούν και αναφέρονται σε μια ακριβή ιεραρχία διοίκησης, που είναι αυτή του ΝΑΤΟ.

Η συμμετοχή κάποιων αναρχικών και αριστερών αγωνιστών στον συνεχιζόμενο πόλεμο συνεπάγεται επομένως την στράτευση στην ίδια ιεραρχία: υπακοή στις εντολές, προσδιορισμός στόχων από τη δυτική υπηρεσία πληροφοριών, υποταγή σε μια άκρως καταπιεστική κυβέρνηση και στα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου. Αυτή η προσκόλληση στην ανάπτυξη του ΝΑΤΟ συνεπάγεται την παραίτηση από κάθε επαναστατική και διεθνιστική προοπτική. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, σε ηθικό επίπεδο, αυτή η ιδιότητα μέλους οδηγεί στην παραίτηση κάθε κριτικής για τις αυταρχικές, κατασταλτικές και αντιπρολεταριακές πολιτικές της κυβέρνησης του Κιέβου.

Το ότι λέμε αυτό δεν σημαίνει κατά διόλου ότι πέφτουμε στη ρωσική προπαγάνδα για την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» με στόχο την «αποναζιστοποίηση» της Ουκρανίας. Δεν έχουμε καμία συμπάθεια για το μίσος και την αστυνομοκρατία που επέβαλε η ρωσική κυβέρνηση στον πληθυσμό της, δεν αδιαφορούμε για τις διώξεις κατά της αντιπολίτευσης και των αναρχικών στη Ρωσία και υποστηρίζουμε τις πολλαπλές μορφές ανυπακοής που εκδηλώνονται στη Ρωσική Ομοσπονδία και τη Λευκορωσία ενάντια στον πόλεμο. Ακριβώς όπως καταγγέλλουμε τη μυστηριώδη απάτη του μύθου της «ουκρανικής αντίστασης», με τον ίδιο τρόπο απορρίπτουμε την μεταμοντέρνα πρόταση ορισμένων κύκλων (νεοσταλινικών, κυρίαρχων της δεξιάς και της αριστεράς κ.λπ.) σχετικά με μια παγκόσμια χειραφετητική λειτουργία που πραγματοποιείται από το ρωσο-κινεζικό μπλοκ. Όχι μόνο λυπούμαστε για το γεγονός ότι οι εκμεταλλευόμενοι πεθαίνουν για τα συμφέροντα των κυρίαρχων και των ηγετών τους (ακόμα κι αν είναι εχθροί των πιο άμεσων εχθρών μας)· αλλά και γιατί ξέρουμε καλά ότι ο πόλεμος είναι «πρωτίστως θέμα εσωτερικής πολιτικής και το φρικτότερο όλων» (Simone Weil)· ότι κάθε κράτος που πολεμά στρέφεται και εναντίον του ίδιου του πληθυσμού του, και ειδικότερα κατά του δικού του προλεταριάτου· ότι ο πόλεμος ενισχύει πάντα την εξουσία των κυρίαρχων τάξεων επί των κυριαρχούμενων, εντείνοντας την υποταγή και την εκμετάλλευσή τους.

Το τρέχον είναι επίσης ένα κεφάλαιο σε μια γενικότερη σύγκρουση για την τεχνολογική υπεροχή (η οποία, παρεμπιπτόντως, προωθεί τον κύριο πολιτικό σύμμαχο της Ρωσίας: την Κίνα) εναντίον των Η.Π.Α. Σήμερα, όπως ποτέ άλλοτε στην ιστορία, νέες ανακαλύψεις θανάτου μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή στον πλανήτη. Πολλές από τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται σε αυτόν τον πόλεμο όπως drones, συστήματα νοημοσύνης και ελέγχου, ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και προγνωστικοί αλγόριθμοι – δοκιμάζονται στο πεδίο της μάχης και στη συνέχεια χρησιμοποιούνται από αστυνομικές δυνάμεις και τεχνοκράτες σε όλο τον κόσμο. Αυτή η δήλωση ισχύει για όλους/ες: «Εάν έχετε ιδέες ή απλά πιλοτικά έργα για δοκιμή πριν από τη μαζική παραγωγή, μπορείτε να μας τα στείλετε και θα σας εξηγήσουμε πώς να προχωρήσετε. Και στο τέλος θα έχετε τον τρόπο σας, “δοκιμασμένο στο χωράφι“. Οι νεοφυείς επιχειρήσεις θα επιστρέφουν με προϊόντα που είναι ανταγωνιστικά στην αγορά, επειδή έχουν δοκιμαστεί στον τομέα». Ο δηλών δεν είναι ένας «κανονικός» κατασκευαστής ή ελεγκτής αυτοκινήτων, λογισμικού ή ψηφιακών θερμοστατών, αλλά ο στρατηγός Volodymyr Havrylov, Ουκρανός Αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι η National Defense Industrial Association Future Force Capabilities, κατά τη διάρκεια του εθνικού συνεδρίου στο Ώστιν του Τέξας, στις 21 Σεπτεμβρίου 2022.

Ιστορικά, η ανάπτυξη των τεχνοεπιστημών οδηγεί σε πόλεμο και, αντίστροφα, ο πόλεμος συνεπάγεται απαραίτητα την ανάπτυξη των τεχνοεπιστημών. Σήμερα όλες οι τεχνολογίες είναι εγγενώς διπλού ενδιαφέροντος. Ο διαχωρισμός μεταξύ στρατιωτικής και πολιτικής έρευνας έχει εξαφανιστεί (αν υπήρξε ποτέ). Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως ό,τι δοκιμάζεται στα πεδία των μαχών χρησιμοποιείται στη συνέχεια εναντίον των προλετάριων σε άλλες περιοχές του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των χωρών που βρίσκονται σε «ειρήνη». Η χρήση και ο πειραματισμός νέων τεχνολογιών εντείνει τον έλεγχο των πληθυσμών, δυσκολεύοντας καθημερινά τις δυνατότητες απελευθέρωσης από το κράτος και το κεφάλαιο. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, μια ανταγωνιστική κατάσταση στην έρευνα και ανάπτυξη νέων τεχνολογιών αποκτά μεγαλύτερη πολιτική σημασία. Η βιομηχανία τεχνολογίας, από τη δημοκρατική Δύση μέχρι τον κινεζικό «σοσιαλισμό της αγοράς», βοηθά στον καθορισμό των κυβερνητικών αποφάσεων. Η σύγκρουση στην Ουκρανία, δεδομένου του μεγέθους της και των παραγόντων στο πεδίο, επιταχύνει τη λεγόμενη ψηφιοποίηση, έναν στόχο που υπάρχει στην ατζέντα πολλών κρατών.

Όπως συμβαίνει σε συγκρούσεις τέτοιων διαστάσεων, για κάθε εξωτερικό μέτωπο αντιστοιχεί ένα εσωτερικό μέτωπο. Η καταστολή δεν αυξάνεται μόνο στη Ρωσία και την Ουκρανία, αλλά και σε όλες τις χώρες που εμπλέκονται στην πολεμική προσπάθεια.

Οι αστυνομικές επιχειρήσεις και οι μορφές ειδικής κράτησης ήταν πάντα στενά συνδεδεμένες με την κλιμάκωση των στρατιωτικών συγκρούσεων, με στόχο τη φίμωση και την εξάλειψη κάθε πιθανότητας διαφωνίας και πραγματικής σύγκρουσης. Γνωρίζουμε κάτι γι’ αυτό στην Ιταλία, με το 41bis στο οποίο υπεβλήθη ο Alfredo Cospito, το κλείσιμο εφημερίδων και ιστοσελίδων που εντάσσονται στον αναρχικό χώρο, τις καταπιεστικές επιχειρήσεις που οδήγησαν στη σύλληψη δεκάδων αναρχικών και αγωνιστ(ρι)ών. Αυτού του είδους η προληπτική αντιεξέγερση συνδέεται στενά με τη διεθνή κρίση του καπιταλισμού και την τάση προς τον παγκόσμιο πόλεμο.

Μία από τις θεμελιώδεις πτυχές του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία είναι αυτή της επικοινωνίας. Η επί τόπου πραγματικότητα και η αφήγησή της έχουν συχνά αποδειχθεί παντελώς αποκλίνουσες. Για να δώσουμε μόνο μερικά παραδείγματα, η απόδοση στον ρωσικό στρατό του βομβαρδισμού του πυρηνικού σταθμού Enerhodar-Zaporizhizhia και της καταστροφής του πετρελαιαγωγού Nord Stream φαίνεται να είναι οι πιο συγκλονιστικές περιπτώσεις ψευδών ειδήσεων. ΟΧΙ μονο. Αυτό που βλέπουμε είναι κάτι περισσότερο από προκατειλημμένες πληροφορίες: είναι πραγματική πολεμική προπαγάνδα . Μια προπαγάνδα που γίνεται σε συνέχεια των επιπέδων εξαρτήσεων που τέθηκαν σε εφαρμογή κατά τη διάρκεια του Covid για να επιβληθεί η κυρίαρχη αφήγηση, και η οποία επίσης παρουσιάζει τραγικές αναφορές σε επεισόδια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: τον εξευτελισμό των Ρώσων (με, για παράδειγμα, τις γελοίες “ειδήσεις“ για τον δήθεν απαρχαιωμένο και πρόχειρο εξοπλισμό) και τη δαιμονοποίησή τους, την εξύψωση των «ηρώων μας» (ακόμη και των ανοιχτά ναζί), τα φανταστικά «μυστικά όπλα» που θα αλλάξουν την εξέλιξη των γεγονότων…

Αυτού του είδους οι πληροφορίες μας καθιστούν σαφές ότι ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, ακόμα κι αν, προς το παρόν, αυτό δεν γίνεται στο σπίτι. Αυτός της πληροφόρησης είναι πρωτίστως ένας πόλεμος εναντίον του εγκεφάλου μας, που σκοπό έχει να μας στρατολογήσει και να μας αποχαυνώσει, πείθοντάς μας ότι αυτή η σφαγή δεν είναι μόνο αναπόφευκτη, αλλά και σωστή και βολική. Για το λόγο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι υπεύθυνοι για αυτές τις πληροφορίες είναι αναπόσπαστα μέρη της πολεμικής μηχανής και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοια.

Για όλους αυτούς τους λόγους, και άλλους, είναι επείγον να επανενεργοποιηθεί η διεθνιστική πρωτοβουλία για να σταματήσει η συνεχιζόμενη σφαγή και να αποφευχθούν περαιτέρω επικίνδυνες κλιμακώσεις.

Εχθρός δεν είναι οι στρατεύσιμοι που στέλνονται με το ζόρι στο μέτωπο, δεν είναι οι εργάτες της αντίπαλης χώρας, αλλά είναι όλα τα αφεντικά, οι κυβερνήσεις τους, τα κράτη και οι στρατοί τους. Ενώ οι αδερφές και τα αδέρφια μας υφίστανται τις πιο βάναυσες φρικαλεότητες, υπάρχει μια αστική τάξη που πλουτίζει με την παραγωγή όπλων και που εικάζει τις συνέπειες του πολέμου (διχοτόμηση και ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, επιλεκτική μηχανή υποδοχής, πληθωρισμός κ.λπ.).

Ας επιστρέψουμε στο να βάλουμε την κριτική στο κράτος στο επίκεντρο και ας αρνηθούμε να στρατευθούμε σε οποιοδήποτε μέτωπο, με την πεποίθηση ότι η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο είναι η κινητοποίηση των εκμεταλλευόμενων σε όλο τον κόσμο.

Διεθνισμός για εμάς σημαίνει ηττοπάθεια, δηλαδή την κριτική σε κάθε κυβέρνηση ξεκινώντας από τα «δικά μας», την επίθεση σε όλα τα εθνικά αφεντικά και τις αστικές τάξεις ξεκινώντας από αυτούς/ές που μας εκμεταλλεύονται καθημερινά. Έτσι, σε αυτήν την πλευρά του μετώπου , θέλουμε να αντιμετωπίσουμε και να σαμποτάρουμε το ΝΑΤΟ (δηλαδή την κύρια στρατιωτική συμμαχία στον κόσμο, καθώς και την ένοπλη πτέρυγα του δυτικού καπιταλισμού) όσο το δυνατόν περισσότερο, όπως οι αδελφοί και οι αδελφές μας στη Ρωσία πολεμούν εναντίον της στρατιωτικής μηχανής του στρατοπέδου τους (όπως μας λένε, για παράδειγμα, οι ειδήσεις σχετικά με δολιοφθορές κατά υποδομών μεταφοράς στρατευμάτων και οχημάτων ή με επιθέσεις κατά κέντρων στρατολόγησης)· και όπως και άλλοι αδελφοί και αδελφές στην Ουκρανία αντιτίθενται στην πολεμική προσπάθεια της κυβέρνησής τους. Παρά τη λογοκρισία, γνωρίζουμε ότι ακόμη και στην Ουκρανία υπάρχουν εκείνοι/ες που κάνουν προπαγάνδα και κινητοποίηση ενάντια στον πόλεμο· και υπάρχουν εκείνοι/ες που αντιτίθενται στην πράξη, βοηθώντας για παράδειγμα φυγάδες και λιποτάκτες να εγκαταλείψουν τη χώρα ή δίνοντάς τους καταφύγιο. Αυτό είναι επίσης συνεκτική ηττοπάθεια. Ο ορίζοντάς μας, ως αναρχικοί/ές, είναι ο ηττοπαθής και επειδή η ιστορία μας διδάσκει ότι πάντα και μόνο στην καταστροφή του δικού μας κράτους ανοίγονται προοπτικές επανάστασης για τους καταπιεσμένους.

Αντιλαμβανόμαστε την ηττοπάθεια ως μια πράξη αλληλεγγύης προς εκείνους που πληρώνουν το τίμημα του πολέμου στο πετσί τους και ως μια πράξη ταξικής εκδίκησης για τα δεινά που υπέστησαν οι αδελφές και τα αδέρφια μας σε όλες τις ζώνες στρατιωτικών συγκρούσεων. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες με όλα τα θύματα του πολέμου σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε αλληλεγγύη με όσους/ες φεύγουν από αυτόν και βρίσκουν εμπόδια στα σύνορα, με εκείνους/ες που βρίσκουν το θάνατο στη στεριά και στη θάλασσα και, όταν επιβιώνουν, συχνά υπόκεινται σε βάναυση εκμετάλλευση.

Οι εντάσεις που σημειώθηκαν ή βρίσκονται σε εξέλιξη στο Κοσσυφοπέδιο, το Καλίνινγκραντ και την Ταϊβάν, οι εξεγέρσεις στο Νίγηρα, την Γκαμπόν και άλλες χώρες της Κεντρικής Αφρικής αποτελούν μέρος μιας τάσης προς την παγκοσμιοποίηση της σύγκρουσης και μας δίνουν μια ιδέα για το τι διακυβεύεται: Για το ότι, αν δεν θα μπορέσουμε να σπάσουμε όλα τα μέτωπα, το καθένα επιτιθέμενο στο δικό του κράτος και στις δικές του κυρίαρχες τάξεις, η εξόντωση της ανθρωπότητας ή η ολοένα και πιο ανελέητη υποδούλωση της σε μια κατάσταση άπειρου πολέμου, είναι απλώς στη γωνία. Αντιστρόφως, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν επαναστατικές δυνατότητες.

Ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή δεν υπήρξαν σημαντικά κινήματα αντίθεσης στον πόλεμο, πρέπει επίσης να τονιστεί ότι, παρά τη σφυροκοπημένη προπαγάνδα, σημαντικό μέρος του πληθυσμού, ακόμη και εντός της Δύσης, είναι ενάντια στην υποστήριξη της πολεμικής προσπάθειας. Αυτή είναι μια πτυχή που πρέπει να εξεταστεί από τη σκοπιά της οικοδόμησης μαζικής κινητοποίησης.

Ζητούμε, λοιπόν, την οικοδόμηση μιας ριζοσπαστικής, διεθνούς και εκτεταμένης κινητοποίησης που, σαμποτάροντας τον πόλεμο, έχει τη φιλοδοξία να επιβάλει τη διακοπή των εχθροπραξιών από τα κάτω. Δεν έχουμε τίποτα να ζητήσουμε από τις κυβερνήσεις, ούτε τις εμπιστευόμαστε, αλλά γνωρίζουμε ότι η άμεση δράση των εκμεταλλευόμενων σε όλο τον κόσμο είναι η μόνη πραγματική δύναμη που μπορεί να βάλει τέλος στη σφαγή. Για το λόγο αυτό πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο να αμφισβητηθεί η πολεμική μηχανή τόσο στη Ρωσία όσο και στην Ουκρανία, καθώς και στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες που ευθύνονται για αυτή τη σύγκρουση και όλους τους κύριους πολέμους των τελευταίων τριάντα ετών.

• Υποστηρίζουμε τη λιποταξία σε όλα τα μέτωπα, προσφέροντας καταφύγιο και αλληλεγγύη σε όλους όσοι αποφεύγουν τη στρατιωτική στράτευση και αρνούνται να λάβουν μέρος στη σφαγή!
• Σαμποτάρουμε τη στρατιωτική μηχανή, ας μπλοκάρουμε την πολεμική παραγωγή και τις ροές της στρατιωτικής επιμελητείας!
• Ξεσκεπάζουμε τη μηχανή συναίνεσης και προπαγάνδας. Σε αυτόν τον υβριδικό πόλεμο τα μέσα ενημέρωσης αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του πολεμικού μηχανισμού!
• Εναντιωνόμαστε στη στρατιωτική κατοχή των εδαφών, αμφισβητώντας και αντιπαραβάλλοντας τις στρατιωτικές βάσεις, τις πολεμικές ασκήσεις και τη στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής!
• Υποστηρίζουμε την ανάγκη για μια αληθινή γενική απεργία , η οποία, υπερβαίνοντας τις τελετουργικές και μαρτυρικές μορφές, θα σταματήσει συγκεκριμένα τη βιομηχανία και την υλικοτεχνική υποστήριξη των εμπλεκόμενων χωρών!
• Ξεσκεπάζουμε την συνενοχή των πανεπιστημίων και της έρευνας με τον βιομηχανικό-στρατιωτικό μηχανισμό και τα καπιταλιστικά οικονομικά συμφέροντα στη βάση κάθε πολέμου!

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ.

Ρώμη, 2 Σεπτεμβρίου 2023

Αναρχικοί από τη Ρώμη, τη Γένοβα, την Καράρα, την Κοζέντζα, τη Μόντενα, το Μιλάνο, το Λέκκο, το Τορίνο, από την Ούμπρια, από το Τρεντίνο, από την Κεντρική Ιταλία

Για επικοινωνία: appelloantimilitarist@anche.no

---

Tłumaczenie na język polski/traduzione in polacco:

https://ilrovescio.info/2023/12/14/pol-sabotujmy-wojne-traduzione-dellappello-sabotiamo-la-guerra-in-polacco/